| पोलीस वरी चाललें ब्लॅक बरें । परी पुढे पडले काळ- त्याचा ॥३४॥ पोलीस घेऊन बरोबर । आला वारे । खेमूसह घरदार सारें । गेले नष्ट होवोनी पोळेच्या किना-यावर । भर दुपारी ‘बुस्कार ॥२३॥ तयास घडले एक कारण । खेमूस घर । केलें खेमूचें ॥३५॥ तांदुळ मचा भेटला नष्ट कारकून । हिशेब राखण्यासाठी चोरटा माल । तिथे सांपडला विपूल । पा जाण । येत होता तद्गृहीं ॥२४॥ कारकून घेती ताब्यांत सकल । भरली शंभर ९ म्हणे खेमूसी । सरळ व्यवहार कां करिसी १ । ॥३६॥ मग करितां आप्रेसव' । जावोनी पहा तर्पणासी । कैसी लूट चालली ! (कुरासांव' । देवाचेहि न घेता ना ॥२५॥ गरजू गि-हाईक अडल्यावरी । त्याचा गेला यमपुरीं ॥३७|| तया खेमूच्या विचार ढकलावा उद्यांवरी । त्याच रात्री पत्नी । स्वगृहाचा त्याग करानी । म भतरी । तांदुळ व दावी छ योनी घोट सरिता । । उन करता वायद । यी रक्दाचा झा लव / ले // ३ ॐ हुंझो सदा ।।
- लिंचि । उतीं तयाचें नुसते नांव । ला दे ३ त्याच परी ती विसरले ||३९| काचा हा परिणाम । देशी दारूत । पन्नास टक्के पाणी ओत । न चुके भोगन्यावांचन । सव किस्तामा चक्षुपात लवत न लवत । कुवेर येथला होशील करोनी नमन । तत्त्वसार सांगितलें ॥४०॥ ||२८|| आपोआप संधि आली । ती जर
- * *
चाचेहि न घेतां नांव । खेमू तया खेमूच्या उभय त्याग करोनी । माजाळींत
- १ ॐ श्री स्रोट रिती ॥३८॥
ऐशी गमविली । खास पिढी पुढली । खदखदून कवि चिंतामणी यांनी एकदर हंसेल ॥२९॥ खेमूसही हा विचार । सुचत अध्यायांत हे पुराण पुरे केले आहे. ते पु असे वारंवार । परि तया नव्हता धीर । करतांना अखेरच्या '३० व्या अध्याय बदकर्म तसलें करावया ॥३०॥ परी कारकुने लिहितात--- : लिहिले मानिफेस्त पुराण । शिकवितां मंत्र । खेमूस पटलें तयाचे तंत्र । नंतरी ते देमांद पुराण । आतां लिहून कम करण्या स्वतंत्र । पिटाळोनी लाविले पुराण । लेखणी खाली ठेवितों ॥ " कारकुनासी ॥३१॥ दीर्घद्वेषी तो कारकून । प्रभूसी एक मागणें । आणीक पुराण खरडण्या * ओफेदेर होतांची जाण । सेलाद फोल कारणे । पुन्हां हातीं कलम घेणें । प्राप्त न आणून । ' देनूस' केली खेमूवरी ॥३२॥ करणे कवीसी ।। दुष्टां शिष्टां करोनी नमन । स्वाक्षरीसह रेकेरिमेंत' । नतारियाच्या सर्वाशी : दिशकुल्प ' मागोन । बंद करिता रेकॉज्येसिमेंतासहीत । स्वयें घेवोनी हातांत । हे पुराण । म्हणे चिंतामणी ।।. प्रविष्ट झालः चौकीवरी ॥३३॥ खेमूच्या सर्व आणि यानंतर अल्पावधीतच कवी खाणाखुणा । पूर्ण माहीत त्या कारकुना। देहावसान झाल्याने हे त्यांचे काव्य दुदवान प्रति दुर्वासासारिखा बाणा । लक्षणार्थ असे अखेरचे ठरले.
