सर टी. माधवराव ह्यांचे उद्गार. पत्नी मृतराजाची, यशस्विनी धर्मचारिणी मानी। राणी यमुनाबाई, स्त्रीमणि हे सर्व मंडळी मानी ॥१॥ दुःखविवर्जित राज्ञी, आली इकडे सवेग त्या उपरी । त्या शुभसमयीं नगरी, शोभतसे राहुमुक्तचंद्रपरी ।। २ ।। कृत्रिम पूर्णसमुद्री, सत्पथ करण्यास राज्यनौकेला। मान्य प्रधान माधव, सहाय घेअनि यत्नही केला ॥३॥ या गायकवाडीची, कितिएक सुधारणा बरी झाली । परिमार्जित राष्ट्राला, आली शोभा नवीच त्याकालीं ॥४॥ अर्धद्वादशवर्षे, भाग्य समाधान सौख्य यांसहित । सरळचि सरली समजा, सदय मने साधिले जनांस हित ।।५।। सप्रेम पोषणाने, युवराजा शीघ्र जाहला तरुण । नृप दिसतो लोकांला, तो प्रातःकाळचा जसा अरुण ॥ ६ ॥ बहु मान पावला तो, भेटुनि व्हिक्टोरिया कुमाराला । निज राज्यदर्शनाने, हर्षविला त्या महानुभावाला ।। ७ ।। काशी प्रयाग दिल्ली, मथुरा वृंदावनादि यात्राही । करुनि सुरक्षित आला, घेउनि पूज्य प्रसिद्ध मुद्राही ।। ८ ।। कावेरी नदितीरी, शिवबंधूच्या गृहीं वधू होती। प्रतिनिधि तिजला निवडी, अगाध रत्नाकरी जसे मोती ।।९।। त्या प्रांतापासुनि ती, लक्ष्मी आणूनि यास वर केला । रतिमदनतुल्य वधूवर, पाहुनि अत्यंत हर्ष यमुनेला ॥१०॥ सुंदरि सुकुमारि सुता, तारा लग्नास योग्य ही झाली । सांवतवाडी राजा, तिजला वरिला सहर्ष त्या काली ॥११॥
