९२
केशवसुतांची कविता.
[६६]
मयूरासन आणि ताजमहाल.
श्लोक.
कामें दोन सुरेख त्या नृपवरें केलींः- मयूरासनीं
ज्या तो बैसुनि शोभला; प्रथम तें, सा कोटि ज्या लागले,
राजे ज्यापुढते जुळूनि अपुल्या हस्तद्व्या वांकले,
झाले कंपित, तत्करीं शिर असे, येऊनियां हें मनीं;
प्रेमें मन्दिरही तसें निजसखीसाठीं तयें लावुनी
कोटी तीनच, त्या गभीर यमुनातीरावरी बांधिलें !
चोरें आसन तें दुरी पळविलें ! स्मर्तव्य कीं जाहलें !
आहे अद्भुत तो महाल अजुनी तेथे उभा राहुनी !
विल्हेवाट अशीच रे तव कृती त्या सर्वदा पावती;
मत्त भ्रान्त नरा ! सदैव कितिही तूं धूप रे जाळिला
स्वार्थाच्या प्रकृतीपुढें-निजमनीं ही याद तूं जागती
राहूं दे-तरि धूर होइल जगीं केव्हांच तो लोपला !
काडी एकच गन्धयुक्त, नमुनी प्रीतीस तूं लाव ती,
तीचा वास सदा जगीं पसरुनी देईल तो तुष्टिला !
१३ नोव्हेंबर, १८९२.
[६७]
चिरवियुक्ताचा उद्गार.
श्लोक.
वृष्टींमागुनि चन्द्रकान्तिधवला ती ये शरत् साजिरी,
तैसा रम्य वसन्त तीव्र शिशिरामागूनि तो येतेस,
