या पानाचे मुद्रितशोधन झालेले आहे
तो पर्यंत...
सप्त पाताळात पोचलेल्या
वैराण मुळांच्या गर्भातून
माझ्या खांद्याफांद्यापर्यंत
सळसळत येते
ती कीड.
आणि कातरली जातात
पानांचीही स्वप्ने.
फुलायचे दिवसही
माना मोडून कलतात
सावनी उन्हात.
मग,
माझा सारंगाचा बुंधा
स्वतःलाच जोजावतो
मर्तिकाची सुरेल गाणी गात
आणि
वेड्या ,
माझ्या लाडक्या वेड्याऽऽ
तू खुशाल मागतो आहेस
या विराट
विकल निष्पर्ण वृक्षाखाली उभा राहून
फळं
ईव्हने चाखलेली ?
आता अेवढं तरी कर.
सरळ उचलून घे
कविता गजाआडच्या /७१
