Jump to content

पान:कविता गजाआडच्या.pdf/४५

विकिस्रोत कडून
या पानाचे मुद्रितशोधन झालेले आहे

सुन्न

सुन्न कोनफळी आभाळ
आतल्या आत सळाळणारं
कोसळण्याचा उन्मेषही हरवून गेलेलं...!
अशा आभाळाकडे पाहून,
बहरणारी झाडंही
कुचकं हसून पानं ढाळतात
नव्या पालवीचे चाळ झुमकावीत...
....
तेव्हा ,
अगदी दूरात उभं असलेलं
निष्पर्ण
वठलेलं झाड
मात्र,
गालात हळूच हसतं
आज नाहीतर उद्या...
कोसळणं हा तर
धर्म आहे आभाळाचा
पण
वठण्याचा सुन्न किनारा
फक्त
झाडांसाठीच!

कविता गजाआडच्या /४६