बहुमोल वस्त्र ती नेसली होती. मोत्यांचे अलंकार तिच्या अंगावर होते. सारे तरुण तिच्याकडे पाहू लागले.
चालक सामोरे आले.
“ माझे बाबा इकडे आले होते ना ?” तिने विचारले.
“ ते तर गेले.”
“ इतक्यात कसे गेले ? ह्या तरुणांची परीक्षा घ्यायला ते आले होते ना ?”
“ तसे काही बोलले नाहीत.”
“ बरे, मी जात्ये.”
“ थांबा. नोकर गेला आहे. माळ्याकडून फुले आणायला गेला आहे. फुलांची भेट घेऊन जा.”
“ हे येथे इतके विद्यार्थी आहेत. त्यांना मी एक प्रश्न विचारू ?”
"विचारा.”
“तुम्ही सारे मोठी नोकरी मिळावी म्हणूनच आला आहात का ?”
“हो, हो !” सारे म्हणाले.
“ मला नको नोकरी !” एक आवाज आला.
“ कोण म्हणतो, नको नोकरी ?” तिने विचारले.
“ हा शिरीष !” सारे हसून म्हणाले.
“ तुम्हाला नको नोकरी ?” तिने गंभीरपणे प्रश्न केला.
"नको !” तो म्हणाला.
“ का ?”
“ मला खेड्यातच राहू दे. तेथे आईबापांची सेवा करू दे.”
"आईबापांना येथे आणा“
“परंतु नकोच. नोकरी नकोच.” हेमा निघून गेली.
ते सारे तरुण विद्यार्थी शिरीषची थट्टा करू लागले.
“ शिरीष, थोर आहे राजा तुझे नशीब.”
“ राजाचा प्रधान होशील.”
“ प्रधानाचा जाबई होशील.”
अशी थट्टा चालली होती. परंतु शिरीष तेथे थांबला नाही. का नाही?
