पान:कमळाची पानं (Kamalachi pan).pdf/83

 ते परत आल्यावर थोड्याच दिवसांनी विश्वजित त्यांच्याकडे राहायला आला होता. एक दिवस न राहून तिनं त्याला विचारलं, 'मग काय, उतरले का मी परीक्षेत?'
 'परीक्षा?'
 'त्यासाठीच आला होतास ना तू, मी चारूला योग्य बायको आहे की नाही ह्याची खात्री करून घ्यायला?'
 तो जरासा वरमला. 'तसं नाही गं? मी कोण तुझी परीक्षा घेणार?'
 'ते मला काय माहीत? पण परीक्षकाच्या नजरेनं माझी तपासणी करतोयस एवढ मला कळतंय. तुझी बरीच निराशा झाली असेल नाही?'
 'का?'
 'तुझ्या मित्रापेक्षा मी रंगानं, रूपानं डावी आहे म्हणून.'
 'रंगरूपाशी माझं काही देणंघेणं नाही.'
 'मग कशाशी आहे?' तिचा स्वर तीव्र झाला.
 'चारू आनंदात आहे ना, एवढीच खात्री करून घ्यायची होती मला.'
 'आनंदात नसेल अशी भीती वाटली होती तुला? माझी ओळखसुद्धा व्हायच्या आधी?'
 'तू प्रत्येक गोष्टीचा वाकडा अर्थ काढतेस. कसं सांगू तुला? विभा, चारूच्या वाट्याला आतापर्यंत इतकं दुःख इतकी उपेक्षा आलीय की लग्राच्या बाबतीत चूक करून तो स्वत:ला पोळून घेईल अशी धाकधूक वाटत होती. जाऊदे मी आणखी काही बोलत नाही. मी जे म्हणेन त्याचा तुला राग येणार आहे. फक्त एवढंच सांगतो, चारूला एवढं आनंदात पाहून फार बरं वाटलं.'
 त्यानं अस म्हटलं त्याचाही विभाला राग आलाच. जणू त्यानं तिला शिफारसपत्र दिलं होतं. तिला वाटलं, ह्याच्या लेखी मी चारूला सुखी करू शकते हेच माझ्या अस्तित्वाचं समर्थन. पण तिनं वाद वाढवला नाही.
 ती म्हणाली, 'कसलं दु:ख होतं चारूला?'
 'ते त्याला विचार.'
 'तो त्याच्या भूतकाळाबद्दल काही फारसं बोलायला तयार नसतो.'
 'बोलेल पुढेमागे.'
 'तू सांग की पण.'
 'नको. त्याची गोष्ट त्यालाच सांगूदे.'
 विश्वजितशी आपली लढाई झाली आणि ती आपण सगळ्याच आघाड्यांवर

कमळाची पानं । ८३