तिनं कॉफी किटलीत ओतून स्टो बंद केला. कपबशा, फराळाचं, सगळं खोलीतल्या एकुलत्या एक लहानशा टेबलावर मांडलं आणि कॉफीचा कप त्याच्या हातात देत ती म्हणाली, 'खायला घे ना काहीतरी.'
त्यानं मान हलवली नि एकाग्रतेनं कॉफी प्यायला सुरुवात केली. त्या कळाहीन भाड्याच्या खोलीचा मजीदपणा, घाणेरड्या झालेल्या भिंती, बंद दारातूनही जाणवणारा कॉरिडॉरमधल्या मोरीचा वास ह्या सगळ्यांची नव्यानंच त्याच्या दृष्टीतून जाणीव होऊन ती उदास झाली. तिला वाटलं, कदाचित मला आता ह्या सगळ्या गोष्टींची सवय करून घ्यावी लागेल.
तिचा पहिला कप संपून ती दुसरा ओतीपर्यंत तो थांबला, आणि मग आपला कप ठामपणे बशीत ठेवीत म्हणाला, 'हं बोल आता. हे सगळं काय चाललंय? चारूला तुझी सगळ्यात जास्त गरज आहे अशा वेळी तू त्याला सोडून कशी आलीस? त्याची काय अवस्था आहे ह्याची तुला कल्पना आहे?'
औपरोधिक स्वरात तिनं विचारलं. 'म्हणजे चारूला कधीतरी माझी कमी गरज लागणार आहे आणि त्या वेळी मी त्याला सोडलं तर चालेल असं म्हणायचंय का तुला?'
'माझ्या बोलण्याचा विपर्यास करू नको.'
तिनं एक लांब सुस्कारा सोडला.'खरं म्हणजे तुझ्या प्रश्नांची उत्तरं मी न सांगताच कळायला हवी होती तुला. पण जाणूनबुजून डोळे मिटून घेतलेल्याला बघायला कसं लावणार? ठीक आहे. तुला माझ्या तोंडूनच ऐकायचंय तर सगळं पाहिल्यापासून ऐक- सगळं सुरळीत चालल्यासारखं वाटत होतं तेव्हापासून.
चारू तिच्या आयुष्यात आला म्हणण्यापेक्षा घडला म्हणायला पाहिजे. तो तिला एका शेतकी प्रदर्शनात भेटला. प्रदर्शन तिच्या कामावरून घरी जायच्या रस्त्यावर होतं. घरी जाऊन तरी काय करायचंय म्हणून वेळ घालवायला ती आत शिरली. हरित ॲग्रोएजन्सीज नावाच्या कंपनीच्या स्टॉलची मांडणी रंगयोजना एकदम डोळ्यात भरली म्हणून त्यात डोकावली. चारू 'या' असं हसतमुखानं तिचं स्वागत करून तिचं इकडंतिकडं बघून होईपर्यंत आदबशीरपणे बाजूला उभा राहिला.
खरं म्हणजे काही बघण्यात तिला रस नव्हता पण तिनं स्टॉलची पाहाणी
