पान:कमळाची पानं (Kamalachi pan).pdf/80

करण्यात योग्य वाटेल इतका वेळ घालवला आणि शेवटी विचारलं, तुमची कंपनी ही कीटकनाशकं तयार करते का?'
 ह्या क्षेत्राविषयी थोडीफार माहिती असणाऱ्याला तिचा प्रश्न मूर्ख आहे हे कळलं असतं. पण त्यानं तसं न दर्शवता गंभीरपणे तिला विशद करून सांगितलं, 'नाही. कीटकनाशकं बहुतेक परदेशी कंपन्याच करतात. आम्ही फक्त त्यांची एजन्सी घेऊन ती विकतो. ही इकडे पाकिटं आहेत ना, ती आम्ही तयार करतो. ह्यात पिकांना लागणारी सूक्ष्मद्रव्यं असतात.'
 तिचं सगळं लक्ष त्याच्या दाट मऊ तपकिरी छटा चमकत असलेल्या केसांकडे, उंच कपाळाकडे, सरळ नाकाकडे, पातळ पण रुंद जिवणीकडे, गव्हाळ रंगाकडे होतं. त्याला वाटलं ती एकाग्रतेनं ऐकतेय म्हणून तो खूप काही सांगत गेला. शेवटी इतर कुणी माणसं त्याच्या स्टॉलवर आली तेव्हा त्यांच्याकडं तो वळला आणि ती बाहेर पडली.
 ती खरं म्हणजे स्वप्नांच्या ढगांवर तरंगणारी मुलगी नव्हती. पहिल्यापासून उमजून होती की त्याच्यासारख्यानं मान वळवून बघावं अशी ती नव्हती. तरी पण तो मनातनं जाईना. त्याचं रूप, लहान मुलासारखं चटकन तोंडभर फुलणारं हसू, त्याचा उत्साह पुन:पुन्हा आठवून ती व्याकुळ झाली. शेवटी काही विशिष्ट आशा न बाळगता, केवळ त्याला पाहायला, जमलं तर भेटायला म्हणून ती पुन्हा त्या प्रदर्शनात गेली.
 सरळ आत जायचं धैर्य काही तिला झालं नाही. स्टॉलच्या कनातीच्या दारातून दिसणार नाही अशा बेतानं ती बाहेरच घुटमळली. थोड्या वेळात तो आला आणि आपलं एक गारद करणारं आर्जवी हास्य तिच्या दिशेने फेकून म्हणाला, 'हॅलो. तुम्ही परवा प्रदर्शनाला आला होता नं?'
 तिनं हो म्हणून मान हलवली. आपण ह्याच्या मागं आलोयत हे कळलं असेल का ह्याला? कळलं असणारच. त्याला सवयच असली पाहिजे मुली मागे लागण्याची.
 तो म्हणाला, 'चहा घ्यायला येणार का? बोलून बोलून माझा घसा दुखायला लागलाय.'
 आणि मग जी स्वप्नं पाहायला ती धजली नव्हती ती क्रमाक्रमानं प्रत्यक्षात आली.
  तिची आई म्हणाली, 'असला आगापिछा नसलेला माणूस लफंगा निघायचा हो.'

कमळाची पानं । ८०