पान:कमळाची पानं (Kamalachi pan).pdf/78

हनुवटीचा आक्रमक कोन, अरुंद कपाळाच्या
मधे उभी आठी, विस्फारलेल्या डोळ्यांतली
 रागाची चमक. शत्रूच्या हृदयात भीतीनं
 धडकी भरावी म्हणून योद्धा रणशिंग, शंख ह्यांचा उपयोग करतो तसा विश्वजित वाद घालताना ह्या हत्यारांचा उपयोग करायचा.
 ती म्हणाली, 'कसला हक्क? मी तुझं काय लागते? चारूला प्रश्न विचारु दे, मग मी देईन त्यांची उत्तरं.'
 हे नेहमीचंच होतं. बोलता बोलता ती दोघं चटकन भांडणाच्या काठावर येऊन ठेपायची. माघार बहुतेक तोच घ्यायचा. तसाच आताही ताे एकदम आवेश जाऊन सपाट झालेल्या स्वरात म्हणाला, 'चारू विचारणार नाही तुला माहीत आहे.'
 'माहीत आहे,' ती म्हणाली. 'कॉफी घेणार का तू?'
 'तू बोलणार आहेस का? सगळं नीट स्पष्ट करणार आहेस का?'
 क्षणभर तिला नाही म्हणायचा मोह झाला. मग तो रागारागान निघून गेला असता आणि टोचणाऱ्या, अस्वस्थ करणाऱ्या आठवणी उकरून काढणं टळलं असतं. पण कधीतरी हे करायचंच होतं. आत्मसमर्थनाचाही निकड वाटत होती आणि ते फक्त विश्वजित जवळच करणं शक्य होतं. तिच्या आईने 'हे असं व्हायचंच होतं' असा पवित्रा घेतल्यावर ती आईशी फारस काही बोललीच नव्हती.
 ती म्हणाली, 'हो बाबा, बोलेन. सगळं सांगेन. पण आधी मला काहीतरी खाऊ पिऊ दे. मी ही आत्ता तुझ्यापुढंच घरी येत्येय.'
 'खरं म्हणजे तुला नोकरी करण्याची काय गरज आहे?'
 'मृण्मयचं नि माझं पोट भरण्यासाठी.'
 'चारू तुला लागतील तेवढे पैसे आनंदानं देईल.'
 ती काहीच बोलली नाही. विश्वजितचं म्हणणं बरोबर होतं. चारूनं ती मागेल तितके पैसे तिला दिले असते. कर्ज काढून द्यावे लागले असते तरी किंबहुना तिनं काही मागितलं नाही म्हणूनच तो दुखावला गेला असला पाहिजे. म्हणूनच तिला काही मागायचं नव्हतं. असल्या क्षुल्लक कृत्यांनी त्याच्या 'मी'ला टेकू देण्यात तिला काही स्वारस्य नव्हतं.
 विश्वजितनंच मग विचारलं, 'खरच, मृण्मय आहे कुठं?'
 'इथं काहीतरी सोय होईपर्यंत आईकडे ठेवलाय त्याला.'

कमळाची पानं । ७८