'काही लाज आहे का तुला, अग ये ऽ...'
'मला? मला कशाला लाज पायजे? जवा एखाद्या बाईचा नवराच मरद नसंल, तिला सांभाळण्याइतका, तवा तिनं करावं काय? आन् चांगला हाय की म्हादू याची कसली लाज? आन...'
तिचं बोलणं मध्येच तोडून श्रीपती संतापानं ओरडायलाच लागला_
'रंडके! लाजमोडे! कुणाचा आहे हा मुलगा?'
ती आणखीनच कुत्सित हसत म्हणाली, 'तुमचा तर न्हाई. अगदी नक्कीच न्हाई.'
'गप्प बस. बोलू नकोस पुढं.' संतापानं श्रीपतीच्या तोंडून शब्दच बाहेर पडत नव्हते.
'का? मला कुणाचं भ्या हाये? आरं शिरपती. पुना कदी लगीन करणार हायेस आता तू? आरं कितीदा लगीन केल्यावर कळणाराय तुला की हांडगा तू हायेस. प्वार मला झालंय.'
शरमेनं काळाठिक्कर पडलेला श्रीपती इकडंतिकडं न बघता चालायला लागला. तरी ती मागनं ओरडलीच, 'तू ऽ तू बाप त्या गोळ्याचा. मांसाच्या गोळ्याचा. ऐकतुयास न्हवं? निस्ता गोळा! ना हात ना पाय!'
श्रीपती एव्हाना लांब पोहोचला होता. पण तिचा चढलेला पारा अजून उतरला नव्हता. झोपडीसमोर जमलेल्या माणसांवर ती कडाडली,
'चालते व्हा हितनं. शरम नाय वाटत? हितं तमाशा चाललाय?'
म्हादूचा हात तिने घट्ट धरला आणि तरातरा झोपडीत जाऊन धाडकन दार लावून टाकलं.
तात्पर्य मार्च १९८०
अनुवाद : चंदा निंबकर
