पान:कमळाची पानं (Kamalachi pan).pdf/75

 आणि अचानक एक दिवस श्रीपती तिच्यासमोर दत्त म्हणून उभा राहिला. तो झोपडीत आला आणि थोडा वेळ काय बोलावं तेच कळेना. शेवटी ती म्हणाली,
 'तुमी ठीक हात ना?'
 'हो बरा आहे. पण तुझी तब्येत तेवढी बरी दिसत नाही गं.' त्यानं तिला खिजवलं.
 तिला माहित होतं की उन्हानं तिचा चेहरा रापला होता. अंग सुरकुतलं होतं. डोळे विवरासारखे झाले होते. त्याचा टोमणा तिला बोचला. अजूनही तरूण, देखण्या दिसणाऱ्या, टेचात राहणाऱ्या श्रीपतीकडे असूयेने बघत ती म्हणाली, 'चांगली भली हाये की मी. काय बी न्हाई झालं मला. कस्ली धाड भरली न्हाई. आन सासूबाई कशा हायेत आता?'
 'बरी आहे.'
 'बऱ्या हायेत? मी तर ऐकलं व्हतं का मरायला टेकल्यात आन् तुमची बायकू त्यांचं सगळं करते म्हून.'
 क्षणभर काहीच न बोलता एकदम ती बोलली 'बिच्चारी पोर. कशी जगत असंल?. त्या थेरडीच्या जाचापेक्षा हितं शेतात मजुरी केलेली परवडंल मला.'
 'हे असल काहीतरी बोलायचं होतं म्हणून बोलावलंस का मला?'
 'म्या? म्या कुटं बलीवलं तुमाला?'
 'पण मला तर निरोप मिळाला की.... मला काय तुझी तहान नव्हती लागली तेव्हा.... मी निघालो बघ हाऽऽ.'
 'आता कुठे त्या दोघांच्याभोवती जमलेल्या गर्दीनं तिला भानावर आणलं आणि ती समजायचं ते समजली. पण गर्दीकडे बघून काही बोलण्याआधी तिच्या तोंडून शब्द बाहेर पडले. 'थांबा. आताऽ आता तुमी आलाच हात तर दाखिवते तुमाला.' तिनं आवाज उंचावला आणि हाक मारली, 'म्हाद्या, एऽऽ म्हाद्या, हिकडं ये.'
 जवळच्याच मातीत खेळत असलेला एक बारका पोरगा तिच्यापाशी येऊन उभा राहिला, अंगठा चोखत श्रीपतीकडे बघायला लागला.
 'हा कोण?' श्रीपतीने विचारलं.
 'माजा ल्योक.'
 श्रीपती कुत्सित हसला, 'कुठल्या उकिरड्यावरनं उचलून आणलंस गं?'
 'आनायला कशाला पाह्यजे? माज्या पोटचा हाये तो.'

कमळाची पानं । ७५