पान:कमळाची पानं (Kamalachi pan).pdf/103

 'तू इतकी निर्दय होऊ शकतेस? तुला त्याची काही दया येत नाही?'
 'केवळ दयेच्या नात्यानं एकत्र बांधली गेलेली दोन माणसं एकमेकांचं कधीच भलं करू शकत नाहीत, विश्वजित.'
 'चारूचं काही बरंवाईट झालं तर तुझं मन तुला खाणार नाही?'
 'जरूर खाईल, पण एका असह्य झालेल्या बंधनातून सुटण्याची तेवढी किंमत द्यायला मी तयार आहे.'
 तो कडवटपणे हसला. 'तू ज्ञानी आहेस. तुझ्याकडं सगळ्याच प्रश्नांना अगदी चपखल उत्तरं आहेत.'
 तिनं त्याच्याकडं बराच वेळ नुसतं पाहिलं आणि मग एकदम निश्चय करून ती म्हणाली, 'एक सोडून सगळ्या.'
 'आश्चर्य आहे. एखाद्या प्रश्नाचं तुलाही उत्तर सापडत नाही तर.'
 त्याला तसंच तिखट प्रत्युत्तर देण्याची उर्मी तिनं दाबून ठेवली.
 ती म्हणाली, 'विश्वजित, एकदा चारू आजारी असताना तू आमच्याकडे राहायला आला होतास. तेव्हा एका रात्री मी तुझ्याकडं आले होते. आठवते तुला ती रात्र?'
 तो जरासा आश्चर्यानं म्हणाला. 'आठवते. मी एकदम जागा झालो. तू माझ्या शेजारी झोपली होतीस. बेभान झाली होतीस. आवेगानं मला मिठीत घेऊन माझं चुंबन घ्यायला बघत होतीस.'
 'तू एकदम उठून बसलास, जोरानं मला दूर लोटलंस आणि म्हणालास, 'हे काय विभा?'
 'मग तू स्फुंदून स्फुंदून रडायला लागलीस आणि म्हणालीस, चारू, असं दूर लोटू नको रे मला. तेव्हा माझ्या लक्षात आलं की तू अर्धवट झोपेत, किंवा कसल्यातरी भ्रमात आहेस.'
 'मग तू मला जवळ घेऊन माझी समजूत घातलीस. म्हणालास, विभा जागी हो, रडू नको.'
 'तू भानावर आलीस आणि शरमून म्हणालीस, मला क्षमा कर, विश्वजित. मी म्हटलं, त्यात क्षमा करण्यासारखं काही नाही, विभा. तू खूप तणावाखाली आहेस, दमली आहेस, तू काय करत्येयस ह्याचं तुला भान नव्हतं. पण तू आत्ता ही आठवण का काढते आहेस?'
 'मी जर तुला सांगितलं की मी काय करत्येय ह्याचं मला संपूर्ण भान होतं, तर?'

कमळाची पानं । १०३