भ्५६
कथाकव्पतव्.
[ स्काक
अवतळयैऊनआपल्यामक्तचिमनोरथर्णाकरळीतअसतो.
तेर्थेइ'द्र,देव[चा
राजाकसलष्किंयाब्रह्मग्रविणुमहेशयांर्चेतरींमहृत्वकसलेद्द्जशौव्यार्ची इ…गअसैळ’तशीत्यार्नेअत्पलीदेवताकत्फूळात्यखीखुशांलआराघनावनावी,
परंतु वास्तविक वृश्बीला पर्वताचा आधार असून पर्जेन्याचीं वृष्ठि होते. अष्टदुल्लाचल जोमेसावैतता
त्याच्या ञत्त'ळीमुळे तरसव[न[ आधार
आहे. व्यायेल्मवैताच्या मस्तकावर ब्रह्मा, विष्णु, महेश, तसेंचअप्टदिशांचेअष्टदिक्पाळ, इ'द्र, वणेरेसवैसहुंतात. तेब्दांयासवंत्सांआश्रवमूतजोमरपवॅततोचसपातअघिक
वद्यहोव.
गोवधैन हा त्या मेस्त्रळाच वंशज
आहे; तेब्दांगोवघेनपर्वताचींउपासनाकरणेहेंअत्यंत श्रेवस्वव्रदोय. आज-
वर्येतनुलोंइंद्रालानसतेमह्रल देक्रा गोवधैन
पर्वताची अत्यंत अवहेलना
केट्यैआहे, तरीआतांयापुढेसरो त्यापर्वताचीं उपासनाकरा. ”
वृन्प्णार्ने
याप्रमाणे नंदाला सांगितल्यावर ते कृष्णावै ह्मणणे नंदाला व इतर सर्वे गवज्यांनां पसंत पडले व आजपर्येत ट्टाय्णासळारखा स्वरै सांगणारा न भेटत्यामुळें
पर्वताची अवहेत्ठना झाली, याबद्दल त्यांनां फार पश्चात्ताप वाटूलागला. मग त्या सर्व गोपाळांनी' इंद्रयागाची जी तयारी केली होतो, ती सोडून टाफिलों व पर्वंताच्या यात्रेचीं तयारळी चालविली. प्रत्येकार्ने आपआपल्या शक्तींप्रमाणें अन्न धिजयिले व ते गाडीत घालून अनेक गवळी आपल्या अन्नार्ने भरलेल्या माढ्यप् येऊन यात्रेला नियाले. दही, दूध, तूप, यांर्चीद्दि लोंकर्ली मांर्डी भरून घेतला.
याप्रमाणे सवें साहित्य घेतल्यावर नंद व गवळी त्या गौवघेन पर्वताच्या पाय-
थ्याशी आले व तेथें मांढ्य ववेंप्र घालून पर्वताची पूजा करण्याची तयारी करू लागले. झ्तस्यांत सळो पर्वत आपले स्वरूप धारण करून मनुम्याप्नमाणे बोलू लागला.
तैहांगवळ्यांनीं त्या पवतावरदद्दी, द्रुघव लूपयांच्याघगिरोंच्या मागरींअळोतूंन पवतालात्नप्नघळातले. केश’र, गंघ, वचेंम्रेपाहिले, फुलांच्या माळा यातल्या, आणि सवळाच्या शैवर्टीनैवेद्य समपण केला. तव्हां त्या पर्वतार्ने आपले भयंकरसोड उवडिलेवते सयैअन्न भक्षण केले; परंतुतेवढ्यार्ने पर्वताची
तृक्षिझाळीआहेअतें कौणालाद्दीयाय्लेनर्बी. तेव्दांसवेपावळळीघरों आले त्रवरांततेशिंदृळंष्ठकअन्न होत'तें वैऊनपुदां पर्वतावर आले व त्यांनी'ते असींगळेंलेअन्नपवॅतट्यामुखतियातले. व्यागळोवघेनार्नेतेंद्दिक्षणार्पोतखाळें. मगतेसर्बंगवळींविचारकरू लागले कि, घरी जाउन पुन्हांअन्नशिजर्दु आणितेगौवधेनाच्यातूंप्तीसळाठींघेउलयेऊं.अस[नोंतेविचारकक्लिअहित सोतोंपर्वंतमळोठ्यानिंम्दप्मला;“द्देनंदादिगवळ्य[नों! तुमच्यायामक्तींर्ने ॰मोंप्रसन्नझालोंआहेंवतुलों’जेंबे मनोरथकरम्ल तेतेतुमचे मनोरथफूपँ
होतील. ”तेत्यापचँतावै शब्द ऐकून सर्वीनांमोठें आश्रर्थं पाडले क्आज
आपागळासट्टाप्णार्नेखरादेवदाखघिला.
याबद्दल सयानां
फारआनंद
झाला..
