१४१
कयाकत्मतव्.
पिषयींकृष्णामुघिनबूंलागले.
अक्यरावेपोय्
फाडलेबत्याचे
[ क्या
तेब्दांश्रीकृणार्नेफ्रांउस्वलाघारणक्काव्या
तुक्रर्डेठुक्तडेंकेलेक्सर्वगोपाळतुर्मक्षतपपें
बादैरफ्डते, तौअजगरजेब्दांमेला तेव्हां त्याच्याशरीरांद्र्न तेलाची बोत
बाहेर ॰फ्डलीर्तीकृप्णार्ने गिळली. त्याअपाबुरावै मरणकठेंदोहॅळ् याचीसर्वदेवर्नामोठीफाळजीपङलीशेतों,फांट्वअसारींतीर्नेला
सोहूनत्यर्लीलभाकरी, दही, पोहे, एके ठिकार्णीकेलेवतोकालासर्वोना सारखार्वाद्मादेऊनभौजनट्याआरंभकैंला.तौविलक्षणप्नकारपाहूनदेवांनां देखाँलतौफालाखाण्यासार्वीगोपाळव्र्चिअतेवाय्ळें, पांटु श्रोकृय्णावरोंबर भोजनकरम्याचाअघिकारत्यादेनांनानसल्यामुळेंतेविचरिफारचकष्टीद्याले.
८प्नह्मदेवग्रागोबत्सहूरण.
भीट्टाष्णभगवानज्याला त्याला मोक्षद्ग्नदेंत आहेत, द्रुष्टांचा देखील उद्धारका'रेतथाहेंत, र्हेफ्ळाहूंन ज्ञह्मदेवाला फारआश्चये वाटले. भगवंताचे बेल्तरअवतारझालेत्यापेंक्षां-ह्यअक्तरिंघियैपगूद्वातत्यांनींभरल ेला आहे, अर्तेप्रह्मद्वैवालायाटू'ळगिले, व केवळ मनुय्याप्रमास्कि संसारालेप्तझालेल्य ा क्काचींराक्तितरीविवींआहेंहेंपाहथ्याचँ ब्रह्मदेवामेंमनांत आणिले. एके दिबर्शीश्रीट्टाणा, बळरामवछ्येदहीकालाखात नसलेलेआहैतवत् यांच्गा गामीचरतचरतरानतिबन्याचढूरवरगेल्याआहेतअतेंपढून ब्रह्मदेव तेथे अफ्राबव्यार्नेसबळंखीनजरचुक्रत्रूनत्यासबँगायींसज्यस्किळीनेऊनठे घ ि ल ् ग ा . बन्याच लांपफ्र्येत गायी दिसतनाहॉत असें पाहून गोपाळ हाणाले; “ ट्टाय्णा! गायी कोठें दिसतनार्वीत, त्यालांबगैल्यातर सांपङणार नाहीत, तेव्हा ं आपण
गायींनाइकर्डेहांदूनअत्म्ययूबनंतरपुहां
खाबयाला
बतूं.”
तेब्दां श्रीट्टाष्ण
ह्मणाले, “गुणी येथेच खात प्रसां, मी सर्व गुरांना झ्क्रडेथेक्त येतो ,” असें सांगून श्रीकृष्ण ब कारण असे उमयतां गायोंच्या शोघळासठीं गेले. भगवान गनळ्या'व्या '
