१ ले.]
अध्याय ५ या.
२२
हटुंसिणोप्रभावर्तांलाहाणालो; “याईंप्रभावतों, तौमद्नश्रीकृणाम्बाक्का आहे. तोद्रुवव्सऋर्पळ्यावरष्ट्यमाणेतुझाल्योंफारकेल्यावांचून कर्घदिळोरहाणार नाहीं. तसेच श्रोक्काणपरमुत्म्यर्पहतुझाउद्गारकेल्यावक्लिरहाणानाहोंत,
आहे. मक्तर्क्सट्टाष्ण्र्नाद्रारवेत्र्चेराज्यत्या ठ्यासेनट्यास्वाघीनकेलेअमून आपण स्वत: निल्जिवुत्तोनेरहातअद्दित्ना तळीकयाप्रभावती, तुलामाद्दित असेलच: "नेप्हां प्रमावतौह्मणाली; “हृ'सिणळो, तळो कथा सलामुळीचमाद्दित नाही, कयाकरूनसानगाच्वरमुजवरअनतउपफांरहाताल्” हेंप्रमपिंर्ताबेबोंलेणे स्काहंसिणीप्रमावतोला तौकयासांगूलासली.
अध्चापप्ळेवा० …०००-…
थ्देवयानीवययफीयचिळीकया. “पूर्वीवुपपर्वीयानांयाचाएकमहानपराकमों राजा हछ्ये गेला.
प्रसिद्द
प्क्रिदिवशळो’ट्टपपर्वारक्काचा शुक्रपिंब्रिहाव्याराजत्वागुरूहोय. मुलेगी,’ राजकन्या शंर्मिष्ठावभुक्राचायाचींमुलेगळोदेवयत्सांअशांदापाँनणीं आपल्या वपेवर सस्णांना' घेऊन एका रमणीय सरोवरावर लानासाठीं गेल्याहात्या. पक्कायानेतुडूचभरलेलेसरोंवरपाहूनसवैमुलीनांजलेक्रौंडा
करण्यवींन्न्/ब्छाझखीव्यामुलीनीलागलीचअष्ट्यलीसवैवरनेस्काबुक्षाजवळ् सोडूनठेंविलीवव्यानिश्रलेमनानेपाणांतपोहूंलागल्या; इतस्यांतत्यामर्णाने शकरचष्ठलेहोतेरयत्सांपाहूनंसवमुलीलग्जल्याव घदेंघाद्द्नयाद्देरयेऊन आपआपलेवग्त्रपरिघान करूंलेळामल्या. व्यागडवर्डातचुकूनदेक्यानौने शर्सिष्ठेचवस्त्रघेतलेवतेंवोनेतूंलानली; शर्भिष्टेनेद्दिघाईंत देतयानीवैवरत वैनलेवतेंतोंनैसूलानली;
हेंआपलेवस्त्रतसून
पणतौचूकतिव्यालप्नालेळोच
देवयानौचै
आहे ,असेंतिला
क’डेतिनेंर्णाहृळें, तौवीआपले तिच्या दृप्रौत्त्पत्तीस आले. तेंपाहून रागारागाने
देचयानंळोनेसतअसलेले
लक्षांतआलीव
कळूनआले.
देवयानी-
उतसवस्त्र नेसतआहें, असें शर्मिष्टेस फार राग आलावतिने आपलेवस्त्रसौडूनघेऊनतिला
नग्नकेले; आणिरप्गानेमिंतयाचढवूनतौहाणप्ळी, “भिकारडे, तूंराज्ञकयेदें वस्त्रनेसवेंसहेप्यपुमुव्मुठदागेमागून निर्वीहकरावप्अशीतुझ्यापित्यळाचीं योग्यता.
असेंअसनतूंएकदसमझिंवस्त्रघेऊनमह्माअसाउपसर्दकरितेंस
फापष्ट्रऱ्’ हेंऐकूनदेतपर्लीह्मणखी; ‘पार्द'शर्मिष्टे,माझळापिताप्नाह्मणआद्दे, भिक्षामागणेहेंत्यायें कर्वव्यच आहे; पण व्याचीयोंग्यता [कवींआहेद्दे
