३ रा.]
अणाव १५ या.
अत्यंत भीतीने व भक्तिभावाने अर्पण केला.
१०३
शकर[नीं
हावमागं प्नइण केल्यावर .
सवैदेवांनांमोर्टेसमाघानवाय्ले. त्याआनंदाचे सूचकह्मणूनंसयानीं सोनूरसाचे वथेच्छ पानं केले. नंतर पूर्णांहुती देण्याची दक्षप्रजापतळीने तयारी केली. ऋत्वित मंत्रीच्चार र्क्सत असतां दक्षाने वळोकडाचे क[पून ठेवलेले मस्तक घेऊन
ते सुंवर्णाचे ताटात टे'विंले. त्या शिराला चंदन, करतूरीं, केशर वगैरे सुवासिक
द्रव्व वोळलीं, वअय्य योग्य अशा वत्तूंनीं ते अलेवूक्त करून एका रेशमी वत्नांत त गुंडाळेले व यज्ञकुंङल्जि टाकण्यासाठळी दक्ष ते आपले इळातांत घेऊन यज्ञकुंडद्द्`
जवळ उभा राहिला. लागले.
पृणरैहुतौच्या वेळेचे मंत्र ऋषि विशेष उत्साहाने ह्यणू
दक्षप्रजापति ते मस्तक आपल्या हातांत घेऊन
यज्ञकुंडाजवळ
उमा
साइला व अनत्यंभावाने म्हृणाला; “ हे नारावणळा. ' तुझ्या ट्टापेमुळें भो आज तुला या वस्तळिशरट्या इबिमोंग`दत आहे, याबद्दल मला तो आनद झाला आहे तो माझ्या अत करणांत मावैनासा झाला आहे.
हें देवगवदेया. ! मी हे शरीर
जरी तुद्यांला अर्पण केले, तरी ते थीडेंच आहे, हा जा मी तुला हृबिर्मोग
देत आहे, तो तुला मी अर्पण करीत आहे’ असे ह्मणणेंदे अज्ञान हाय; कारण या [वश्नांताल सर्व वलुंवर जर तुझी सत्ता आहे, तर तुला मी अर्पण करितो असें
ह्मणण्यांत तरी काय अर्थ! हें तुझेच आहे,आणि तुलाच अर्पण करीत आहे. या माझ्या शरिरावरद्दि तुझीच सत्ता आहे. मग ‘मी मों' असें हाणण्यास वृंरीं मला कळोर्टे रवत्व आहे, हे अमंता! यक्कांप्रमाणें मी हें ते तुला अश्या करित आहे ते रवीक्रारून आद्यां पतितांना दर्शन दे.” दक्षप्रज्ञत्पत्तींने याप्रमाणे
अनंताचा स्तुति करून दक्षाने तें वळोकडाचे ळिशर परमप्रीतीने वज्ञकुंटांत टाकून दिले. ते वस्तशिर वज्ञकुंडांत पडल्यावरोवर दक्षप्रजाफ्ताची श्रद्दा व सत्प्ळा
जाणून टुंङक्वि प्रत्यक्ष शैपशाद्दे मगवानू लष्टड्यीसइ प्रगट झाले.
२ परमेश्वराचे यज्ञकुंर्डावृन प्रकट होणें॰
दक्षप्रजापतौची दृढ मक्तिपाहूनं परमेश्वर त्याला दर्यांन`दण्यासाठां तेथें रवतऱ् अवतांर्णे झाला व त्याने दक्षानेपाहदिूनलेला इविमोंग त्याच्या समअ भक्षण केला. भगवंताची मूर्ति प्रगट झाल्यावर यज्ञमंडपांत विलक्षण प्रकाश पडला.
आकण्शांत कोटि सूर्य एकदम प्रकाशमान व्प्वेत किंवा कळोट्यावघि विजांचे तेज ण्याटिकण्गीं व्हापें,’त्याप्रमाणें देदीप्यमान प्रमूचीं मूर्ति कुंडांद्मा निघाल्यावर त्या वशमंडपांत प्रकाश पडला. त्या प्रकाशळामळे
शकर[चेहि
डोळे
दिपृन गेले.
वरत्विज तर लाळ्यावर होत ठेवुन वसले. नंतर क[हींवेळाने तें`तव सइन कस्ति करित सर्वीनी प्रभु श्रोहृरौवै ददीन घेतले. भगवंताची रयत्मलमृर्दि अघाणगं लार्मांसइ असून आठ ह्रलांमध्र्ये शरव, चक, गदा, पद्म, धनुष्य, रवहेंप्न, सुदर्शन वरै’य्टक अली आयुपें होर्ती. गळ्यात वैवयंतीमाला रुळत होतो, मृ’गुऋषीने मारलेल्या लत्ताप्रइळाराते द्दद्यावर उठलेले [वैप्रपादकमळे’ष्चन्इ झळकत होते,
