,३ स,]
अध्याय १४ वा.
” ॰ट्टेशृं’.
“किती टिकाव लागला असता ! पर‘तु माझ्या नशीवी' पतितेंवा नाहीं, हेचन्नात. याप्रमाण
प्रमूतळो त्या रणांगणावर
क[होवेळ
विचार करीत
बसल्यावर
तिला
अते वाटले किं, मस्तक मिळत नाहीं, हाणून येथें रडत वसण्यापेंक्षां द्ळाकगंनां आहे ही स्थिति कळयावी, हाणते ते दुसरा कांहीं तरी उपाप योजितींत्’ऱ्. असें वढिल्-यावर ती तेथून उठल्ऱ्ळी व हळूहृळूपावले ठाकित ठाळिकत निराशदृष्ठळीवै भूमीवडें पहात पहळात यज्ञभूमीकद्दे येऊं लागली. पूर्वीच्या वज्ञमंडपाच्या जवळ आल्यावर तिच्या दृप्टसि एक वळोकडळाचे मस्तक पडले. ते मस्तक पप्तहेल्यावरळोवर
प्रसृतांला जो आनंदे झाला, त्याचे वर्णन करण मतुप्यमावास अशकम होन. ’जस[ पु'कळ दिवसांचा क्षुघित मनु'व अन्नळावर झडप घालतो त्या प्रमाण तिने तत्काळ त्या मस्तकावर झडप पासून ते उचलून घेतले, व त्याचे बु॰वन घेऊन
ते आपल्या हृट्याशीं घट्ट आंचळन घरिले. बोंकडत्म्यळा मस्तकाचां कां अतेना पण आपण-[स आतां आपला पळात [‘मेळणार, या विचाराने तिचे हृदय हपाते उवंवळून आले. तो घद्दियाद्देने ते मस्तक घेऊन श'कर वसले होते तेथे येऊ लागली, पर'तु जशळीजशीं तळी शकर[जवळ येऊ लागढी तशीतग्रा"[तला हें
मोकडाचे मस्तक पाहून सव हांसर्तांले याबद्दल लाज उत्पन्न होऊ लागलो, तथापि तिने तं मस्तक टाकून न देतां आपल्या पद्राखाला सांक्रून घेतले व नंतर नी महादेवाजवळ स्किन्न वद्नाने घेऊन
उभी राहिली.
ती अश्रु गाळित
गाळित शकर[नां ह्मणाळीं; “ हे पग्रुपति. ! मा तुझी सर्गिळातल्याप्रमाण तव रणश्रेत्र धुंद्माळले, परंतु मनुष्याचे मिर मिळाले नाहां.” तेव्हां महादेव ह्मणाले“प्रसूती! मनुप्याचे नाहोतर नाहो, कळोणळा पशूचे असले तरी कार्य होईल. पगूचे [तर कसे लावाबं यावद्दळ तूं मुळींदेप्तीळ क[ळ्बां करूं नको. ” शकरानीं वापमळाण आश्वासन दिल्यावर प्रसूती हाणाला; “हे देवाधिदेवा जगन्नाथा! यज्ञासग्ठी वाकड आणिला होता, त्या वळोकडांचे“[शर स[पडले आहे, पण आपण तव होसाळ् हाणून मी ते आपल्या पद्राखाळीं झाकन आणिले अति. _ट्टे विश्वनाया! नदी आपले पाव भरून जरी वहात असली, तरी पश्याला' जस र्चीर्चात मावेळ तितकेच प[ण[ [मळत, त्याप्रमाण र’णांत हजारो“ वार
मेले
होते, तरी माझ्या
वगौर्वी हें व[कड[चे मस्तकच होते.
दाणे,
त्या मस्तकार्ने जरळो माझा पति मला मिळाला तरी मला त्यांत आनंद्च आहे. ” अस हाणून प्नसृतीने आपल्या पद्राखाळळी लपवून आणिकेलेत्प्’ बोंकडंचिं मस्तक महळादेवांचे हल्ला दिले. ते मस्तक हातांत घेऊन महोदेच ह्मणाले“प्नसूर्तीं! या सवयार्ने तूं मुळीच कष्टळी होऊं नकोस, हें वस्तमस्तक अत्यंत पवित्रा
असें आहे. ” अस हाणून ते वळोकझचे टोक महोदेवांनों महादेवाचे होर्ती दिले व
त्याला ते ट्क्षप्रयापतीचे कलेवसवर ठेवण्यात सण्विले. त्याप्रमाण महादेवाते त [शिर ट्क्षावे कलेनरावर ठेविले व महोदेगांनीं दिमृति म'त्रुन ती त्या तस [तप्-
