[ क्तक्कां
कथाकलातव्.
९.८
अन्य कुठूनहो चांगले निमैळ् अते एक शिर घेऊनये; हाणबे ॰त या कलेवरानर ठेंत्रूनमौतुझ्यापतौलाळिजवत करिर्तो. ”प्रमूतौलाते शकर[चे शब्द ऐवृंन मोठा हृर्षे झाला व तो तत्काळ तेथून निघून तेथे युद्ध. झाले होते तेथें आलॉ‘, व क[णळिच तरळी णिर शोधू लागलो. तिने ते सर्वं रणक्षेत्र अनेक
वेळा
ळिढें, पण दिला एकद्दि चांगले अथवा वाईट सौर मिळाले नाही’. दक्षप्रजापाते व वळीरमद्र यांचे युद्ध होऊन एकहजार वर्षे झाली इतका मोठा काळ गेल्यामुळे स्पाभृऱ्माँवर युद्धाची
कोणतीही
चिन्हे
पुंद्य-
होर्ती. राद्दिलेर्ल’प्
नव्हती. मग युद्धांत मृतझालेल्या वीरांचे हस्त, पदि, यिर इत्यादि अवयव [मळन्प् पादूं य येढ् ंत ेत्रा रणक्ष त्या तो न वरू आते वै ेवा' महाद पण होते. 'त ापास् द्रुर तर
प् ूनृव् तेंचट , होतें त दिस णे' प्नमा ृय्वा कुषिह लागलळोर्तो थोड्याघेळाफूर्गेतेरणश्वेत्र रक्तम'ळासांनीं भरून गेलेले तिला दितूं लागले. तो प्रकार पाहून तिला मोठा आणा तिला अशी ेल मिल [शर तरी ाचे कोण ास आपण ं आता व आनद झाला ूयै रणक सत्रे ती तिने . सखी शा निरा रच लवक तिची परंतु
झाली उत्पन्न सूक्ष्म दृष्टीने पाद्दिबी, परंतु तिला मनुष्याचें [॰शर कोंर्टेहि दृष्टीस पटले नाही, इतकेच नव्हे
तर
घोडा,
अथवा अन्य क[णआद्दि पशूर्वे देग्वळील श्मि:
हत्ती,
ंत अत्य ळो प्रमून न पाहू असें नाहो पडत ंत दृष्टा क मस्त ्दि कीठेद ना. पडें दृष्टीस हवाशझखीव
आतां
आपण
कायकरानेहेंतिलातुवैना.
तो
त्या रण-
धेवावर वसलीव आतां आपणास सौभाग्य परत मिळत नाही, असें जाणून मस्तक
मिटून घेऊन आक्रोश करूं लागली. ती त्या विलक्षण क्यानेर्ने वेडळो होऊन ते. दिस असें आहे ्के फुंय्र क्तनच प्रप् माते कि, नाळी ूलप् ह्मण ासी आपण व `गल्ग्,^
माझ्या दैयांत तेघव्य लिहिलेले असल्याकुठेंच मला शिर सांपडत नाहो कीं काम कोण जाणे. माझ्या करुणेला भाक देऊन कैलासपति पार्वेतौरमण मला सौभाग्य… उंच कोठें की तित ेंपा कमैंर ळो ाणींच ांदैळ अग्-ग या ु .परंत , आले ं याठी ्वम् वालण ा भिक्ष या वॉर े हजात इतके ते. ओढव च डून ो’क चौह जे ह्मण ले ओढच ेव अटुंहृ, दुन्र्द रणक्षेत्रांत मृत झाले,
परंतु मला
कण्याएफानेद्दि
[देळार
सांवडत नाहो !
ट्टळावावर (द्देप्तावर) अक्लि[ मेघ वान्याने दूर करावा, मरर्णोम्युखासाठळी ल्फिद् चिंतामणी मात्रा मिळाली असतां
तळी मथ्र्येच पक्ष्याने उचलून त्यावळी, किंवा
भुघिताला पंचपकान्नाचे ताठ मिळाले असतां त्यावर तितकयांत गरळ पद्दार्वे, त्याप्रमणि माझी अवरथा आलो आहे. महादेवाणास्ना जमतूपिता सौंमाग्यमिक्ष! त. आहे िळी ठेंव न करू ्य अदृश कै मस्त सवे ैवाने दुर्द या माझ् पण , आला वालावयाला
मनुय्याचे नाहीं तर नाही पण कोणा पणूनें देखील णिर मिळू नयै यावरुन मी
क[रचपुत्र्ठकयानशिवाची आहे. एखाद्यापझ्यूव्यळामस्तकानेमफ्रापतिमिळाला
असता, तरोमीअत्यंत मुस्वी शाले असते. मळाझ्या पतीचळो ती विलक्षण मूर्लि पप्हूऱ्प्
लोक दांसले असते, परंतु मला होणाऱ्या पत्तितेवेव्या तुखापुदें त्या उपशा'गचप्
