२०
कथळाकल्पतरू.
[ ह्तच'क
शंतरत्यामुलालानगराव्यायाहेंर आणूनमास्अ य्[कण[रहळोत[,प॰णत्या घेळीत्यल्पतशंळोबुद्विनहोतांत्यज्याह्मापतिद्या उत्पन्नझाली.याळहान` मुलाचाआपणअप्पह्याहळातळानेंप्राणघेगेहेंवरैनऱ्द्दे असेंयळालावाटूनत्यार्ने त्या पांच दिवसांच्या मद्नास मोठ्यासमुद्रांत फंत्रू’न दिले वआपल्यऽ नगराला निथून्ळा गेला. इकडेमुलगा त्राळंतिणीच्या रतळोळविन नाहळीमा आल्याचँ'
ऐवृंऱ्नसव द्वारकतएऱकचआकांतउडाला,
दुंऱ्रचसागरांत मुऱ्न
`गव्याप्रमाणें
सर्व द्वारकप्ननरळोव्यळा द्रुभ्’ …
दिसू लागला.
श्रीकप्णमसवळानं व
वसरास
दोवैहि फार शोक करूं. लागले. मुलाचे मुखातलाकनद्दि कले नाहां; र्तोच मुत्ण्यानाहींसळाझाला, यावहळ श्रोट्ट’नांणासफळार हळहळयाटूलानली. रुंत्रिप्म णीच्या शोकास तर सळोमा उरली नाही'. ती आपले मरतक आपटूनं मोढ्यनिं टाहळा
फौहूं लागला. शप्कळानं [तचाअवह्था वैङ’पाप्रमाणें आला, ताशंळोकमराने म्हणाली,
“हे महादेवा, तूं आपल्या ट्टापाप्रसादार्ने पत्र विलास, पण या लागलाच नाहींसा' झाला. `तुझ्या वरदानळाने मिळालेले फळ अशंळा र[त[`नं नाह‘सिंव् ह्मऱ्व हें तुझ्या तूं दिंळळें अक्षय राहते "अशी तुझी कळीर्ति असून आन त्रोदाला शासन नाही.
हें विपरीत कस झाले ? देवा महादेवा ! तुझ्या वोलाला
अशा रीतीने
खोटे॰
पणा येणें हें चांगले क[ ? ” नंतर तो ट्टाप्णाकटे व वळरामाकद्दे पाहून म्हणाली; “अहो, तुम्हीं एतदें पराकमाचेपर्बत असतां माझेअमैक कोणीही चँल्लानेले १" श्रीट्टरण त्रिकालज्ञ होते, त्यांना सन्नैपफार ज्ञानदृप्टळीने कळला होता, परंतु त्या वेळीं व्यानदिंखोळ र्दाकमणळीची समजुन करितां येईना. नंतर मोठ्या कष्टाने त्यांनी दिली झालेला प्रकळार कळांवला, व ‘सद्न ह[ चिरंजीव आहे, त्यास कोणाकडुनहि मृत्यु येणार नाही. तो क्रुशंळ आहे. वा तुला लवकरच येऊन मरेल. "
वत्रैरि अनेक घीराच्या गळाष्टी ट्ट’य्णानं व्क्सिणींस सांगून तिचे शांततन केळं. ३ रा’तेमन्मथभट.
हैं प्रभावतळो, आतां इकद्दे सद्नाचीं कळाव [व्यक्ति साली ती ऐक.
त्यास
ऱ्शंवराने समुद्रांत फेकून दिल्यावर एका मोंन्क्का मळाशप्ने मट्नास [गळून आपल्पर पळोटांत घेतले, परनु मदन त्या मोठ्या माशांच्या पळोटांत आनंदाने खुशाल खेंळू’ लागला. एके दिवशी एक कौळां समुद्रतळीरो जाऊन त्याने समुद्रा'त माते पक… डगयासार्टी मोठें थोरले जाळे टाकले. त्या जाळयांत त्या क`[ल्प[ला पुष्कळ माते सांपडले; त्यांत तो मोठा मासाद्दि होता. तो मोठा मासा पाहून त्वळा कळोळ्याला व त्याच्या साला फार आनंद झाला.
तो माठा मासा त्या कोंळ्याने पुग्-कळ येते
यावेत या उद्देशाने शंवरामुरास नेउन विकला.
तो मोठा मासप् पाहूंनंशंवरप्
मुरळास फार हपँ आला व त्याने त्या कत्म्यळाला सळोठें इनाम देऊन तो मासा लान' लाच पाकशंळाळेंत पाठवून दिला. त्या वेळीं पाकशंळाळेंचीं सतध् व्यवस्था सद्नाचौ खो रवि हिच्तल्लार्डे होती. रतोंने तो मासळा [चरळप् तो त्यांतून एक सवाग्म्'
