३ रा, ]
अय्यप्य’ १४ या,
वाटते. ”
९७
असे नारदाने सांगिंतल्यळावर त्या ठिकाणी देवांनीं शोधून पाहिळें
र्तोत्यावेळींप्नसूतों द्क्षर्चिप्रेतघेऊनवसलेळींआहेअर्तेदिसले. मल्फिढिमाजवळगेलेवत्यांनींतौ
महादेत्रव्या’
तिच्याअगळावरसांचलेलीसयै
ड्रुत्तिक्रा काढिर्ली. पाहतात र्तो प्रमूतौने प्राण अस्थिगत होऊन गेले अततमस्किसवैज्ञड्रुनगेलेहोते. त्या हृडिकांच्या सांपळ्यावर तिर्नेआफ्च्या पातेला हृझ्याशळो घट्ट घरिले होते, मुखाने एकसण्रग्ते सोल गेलेल्या आवाजर्वि ‘र[म रळाम’ असें नामस्मरण चालले होते.
तो त्या साथ्वीची मूर्लिं व तिची पति-
भक्ति पाहून मह्मदेवांचें अंतभ्करण द्यैने दाटून आले. ते ह्मणा..; “या मुलींच्या तयाचा पार कळण्यास मी देखील असमयै आते. तप करीत असतांनां प्रायूतोची तशी स्थिति आली होती, ॰परंतु दक्ष प्नजापतळीर्वे कलेवर तसेंच
पूर्ववत होते. तो प्रकार पाहून सर्बोनां अत्यंत आश्चर्य वाटले. शकर[नीं आपल्या जवळची थोडी विभूति घेतली व ट्टापादृष्टीने प्रसूतींकदे पाहून ती [तेच्या सुखांत पातळी, त्यावरोवर ती महृल्लाळाथ्वी झीपेक्षांद्दि सुंदर व दिव्य
दिसू लागली. तिचे ट्टाशत्व जाऊन तिची तनु मांसल, सुकतेमल व सुंदर दिंतूं लागली, तिच्या अगावर रत्नाचे अलंकार चमकू' लागले व तिच्या जीर्ग वस्नाचें
सुंदर वस्त्र झाले. त्या प्रसुतळोला अशी सर्वीगमुंद्र व सालेट्टत्त झालेली पाहतांच सवैदेघांना आनंद झाला व त्यांनी हपातिरेकाने मद्दादेवांचा मळोण्याने
जयजयकार केला. प्नसूतळीने डोळे उघडून पाहिले, तों समोर महादेव उभे आहेत. कैंलासपर्तांचीं ती प्रशांत, पा’बेत्र व दिव्य मूर्ति पाहिल्यावर तिवै हृदय
गाहें‘वरुरन आले; कंठ दाटून आला, आणि डोळे अश्रनीं भरुन,- आले. अत:॰ करणांत सात्विक भाव उत्पन्न होऊन ती एकाप्र दृष्टीने शकर[कडें पाहूं लागली,
तिला
आतां
आपले
दुप्’र्दैन
संपले
असें वाटून अत्यंत
आनंद
झाला.
त्या
आनंदाने विवै शरीर थरथर क[र्मू लागले व अगाला वाम तुटला. तळी बोलण्याचा प्रयत्न कर'ऱ्` लागला, परंतु कउ दाटून आल्यामुळे तिला वोळवैना.
तेव्हां वहा-
दैव्" तिला हाणाला; “ हें प्रसूती! तुझ्या पत्नीला पगुपत्ति महादेव आतां सजीव करिर्तांळ, तुझ्या तपश्चर्येला प्रसन्न होऊन ते येथे आले आहेत. तूं आपला[ या विलक्षण पातेमक्तींमुळें उमप तुळांचा उच्चार केला आहेत. तुझ्या सारखी साम्त्री
आजपर्यंत साचा त्रिभुवनांतही कोणी झाली नाही. प्रसूती! तूं आतां या पतोंच्या कलेवरळाला भूमीवर ठेवून उठून उभी रहा. ” ब्रह्मदेवाने अते सांगितल्यावर
प्नसूव’प्नै आपल्या दृट्यावरॉळ कलेवर रवप्र्ली टोंवले, व तिने उठुन महादेव न ब्रह्मदेव या दोघांना साष्टांग नमस्कार केला. महादेव तिला आशिर्वाद देऊन
क्लि; “ प्रसूती ! तुझ्या पतळीला जिवंत
करावयाचे रवरे, परंतु एक
मोठी
वमवर दुसरे क[णाचें तरी शिर वसा’त्रेले पाहिजे. तर तूं रणंक्षेवावर जा
अपवा
पचाद्देत पडली आहे. तुझ्या पतीचें शिर यज्ञकुंटांत जळून गेल्यामुळे, या कले,
