६०
कथा ’९
[स्तवक
" .'
वोरमद्राचे हैं प्रचंड सैन्य महेंद्र नावाच्या नदीच्या
काठी
असलेल्या
भद्रानूतौ
नगरजावळ आले. तेथें र्यांरमद्रार्ने मुक्काम करून, नंदी, मा’णमंत, च'र्डीश, मद्र वग`र प्रमुख वळोरांनां आपणाज्ञवळ बोलावून घेऊन तो चईंह्माला म्हणाला; “हे चंडीशा! तूं द्क्षप्रजापतळीकदै जाऊन तो मामेळापचळारळानें शकर[स हृयिमाग देण्यास तयार
आहे किंवा नाहीं ते पहा, तो सामोपचारानें ऐकत नसल्यास आलों युद्धाला येत
आहा, तेव्हां तूं स[वघ रहा, अशळी त्याला सूचना दे. एकदम कोणाला युद्धाला प्रवृत्त करण हा घीसंचा घम नव्हे, असून त्याला सूचित करून युद्धाची तयारी
करण्यास सांग. " वीरमद्रळार्ने याप्रमाणे चंडोंशप्ला सांगितल्यावर चंडळीश तेथुन
निघाला, व ट्क्षप्रजापतोंवे यज्ञमेट्वपाजवळ आला. त्याने द्वारपाळळास शकर[चा दूत आला आहे, असें ट्क्षास कळघिण्यास सांगितले. तें[ चद्दाद्यांचा निरेळाप दूतार्ने दक्षप्रजाप’तींचे कानावर यातल्यावरळोवर दक्षावै द्रुट्यांत एकाएक्रॉ भीळित उत्पन्न झाला, व त्याचा चेहृरळा म्लान होऊन गेला, तथापि शकर[कडून आलेला-
दूत क[य म्हणतो हेंऐकून घेण्याकरितां त्याने आपल्या दूतळाकडून चंडळीशप्ला' आपणाजवळ वळोलायिले व शकर[चे काम म्हणणें आहे ते त्याला विचारिंले. तेव्हां चंडींश म्हणाला; “ राजा ट्अप्रजापते! शकर[नीं दाक्षामर्णांला परत.
मागितले असून, शकर[चा हृविमाग यज्ञांत ठाफिल्यास वर आहे ,नाहीं तर ते आपले प्रचंड सैन्य तुझ्या यिटंववेस्राठी पाठवून देतळील, ” ह’ प्ग्ऱ्’नृ'ल ट्क्षप्रजा-
पति य्हणाला; “अँर चंडोंशां ! तुला काम झाले बोलावे हें मुळांच कळत नाहां असें दिसते, तो तुझा त्याना शकर नेहृमों द्रोग्वेळाणांत रहात असल्यामुळें
त्याला आचार, व्यवहार व नोंळित क [हीद्दि माहात नाहीं, तेंव्दां त्याच्या सेवफांनां
तरी “व्यवहार कोठला माहीत असणार ? तळो दाट्गवणी देहृ दहन करून नाहीशी सखी, याबद्दल मी महादेयावर
रागयावयावै,
तर महादेवन
मजवर र[ग[वला
आहे, यावद्दल मोठें आश्चर्ये वाटते ! माझ्या सत्रे मुली वहुक्रूप अशा वस्नामरणांनौ अलकुंत आहेत, असें पाहून त्या [नकार महादेवानै दिलेल्या आपल्या शरवमभ्’यांच्या अलकारांवद्दल तिला फार नाईट वाटले, आणि आपल्या वद्दिणळीनां पुत्र असून आपणास पुत्रसंतत्ति नाहीं, या विचारावे तर तिला क[रच दु:ख" झाले,
आणि केवळ आपल्या पतीवर सॅतापृन [तते आपला देह जाळून घेतला; अशी वत्तुस्थिति असतां, महादेव पार्वंर्तांला मजजवळ परत मागतो, हा त्याचा वेडे-
पणळा नव्हे क[यष्ट्र ” ट्क्षप्नजप्पतीवै हैं खोटे मळापण ऐकून
आला, व तो म्हणाला; “अरे दक्षा! अपगघ
च'डळीशांला फार राग
करून आणली असत्य वळोलतेंप्स
हा तुझा मूर्चपणा होय. अरे ज्याचा द्रव्वनिघि सांभाळण्यासाठी कुवेर आहे, त्याच्या घरी रत्नाना व मुवणळीला क[हृळी' कमी आहे असें समजण्याइतकीं पार्वती
क[द्दफ्रँ अज्ञानी नव्हृती. परंतु द्रव्य हें प्रति नरक होय, म्हणून पाबँतो त्याला
मुळीच [गवत नसें. माशा जशप् नूर्मेथींत पडून त्यांतच तुस्त्र मानतात त्याप्रमाण
