३ र[.]
_
अन्याय ९ ना॰`
५१
मलातेर्थेजातांयैणांरनार्दी. ” पळार्नतोचें हें बोलणें ऐकॄळा नारदह्मणाला; “स्नियैलाजाण्यासठींपतीचीपखानगी पाद्दिजेहो गोंष्टमलाद्दीकनूलआट्रे, त्याप्रमर्णि तूं मद्दादेवांनां प्रसन्न करून त्यांचं अनुमोदन मिळत [प्रणजे झालें; परंतु यायाकड्न मूळ आलें नाहीं, किंवा पत्रिका आली नाहीं, हाणून त्याच्या मुलीने त्यत्म्यळाक्डि अशा उत्त्सवप्रसंगीं न जाणें हें अनुचित होय. “तो आपल्या आप्तस्त्रडि मुखद्गुऱ्खत्म्य[ प्रसंगी न नोलावतां जातो, तोच रवस सखा होय. आणि तेच रत्रऱ्या प्रीतौचं लक्षण होय. बोलावणें आल्यावर तर .परकेद्दी जातात, मग आ'त येतील यांत मोंठेंते नवल ते काय ! तेव्हां दक्षार्ने नुला वोलावणें पाठा‘वैलै नाही, तरी तूं या वेळी त्यळिग्याकहे जा. हँच
कायेचें खरे' कतेंव्य असून तूं गेल्याने दक्ष, प्रसूती व तुझ्या बहिणी यांना संतोष
होईल. ” याप्रमाणे यार्वतोंला सांगून नारद निघून गेला. त्याचं तें बोलणें ऎकून तिला त्या यज्ञसमा'रमासाठीं जाते, असे वाटू लागलें. शंकरांनी परवानगी दिल्यास जावयार्चे असें तिने ठरनिलैं व त्याप्रमाणे ती महादेबांची परवागी मिळावण्याचा प्रयत्न करू लागलो. शंकर जेथे बसले होते, तेथें ती आली व जवळ खिन्नवदनाते उभी राहिली. शंकरांनी सहृज पप्र्नतीकद्दे पप्प्हृलें, तो तिचा
_वैहृरा काशं "दिसत आहे, झेळ्पांनून गालावर अणु पडत
' आहेत, असें"याचा
’ दृष्टास फ्ड`ल, पार्बंवीचीं ती करण मूर्ते पाहून शंकरचिं हृदय कळवळून आलें व ते आपल्या आसनावरून पावतीज्ञवळ` गलें. त्यानी तिला आपल्या द्रुदयादम्ळी
क्रुरयाळून घरिलें, तिचे अध्र आपल्या छाटीते पुसलें, आणि तिची हृनुवटी घरून ते तिला प्रेमाने हाणालै; “ पार्वती ! आज तूंहे असे अमूर्फा गाळ्तेस’.
तुला क[र्दी पीडा होतअसल्यास- ती तूं मला सांग हाणजे मी तिचे
आतां निवा-
रण करितळो. ” तेव्हां पर्ध्वतीचं हृदय अधिकच उचंपळून आल व तिचे डोळे पृ’हां याण्यानें' भरून आहे. तळी बोलण्याचा प्रयत्न करी, परंतु भीति, क्षोभ व प्रळोति, असे मनोयिकार एकवटल्यामुळें [तेलातगव्द फुटेना. तेवर्टी तो मोठ्या कष्टाने व मौत मौत ह्मणालीं; “ देवा ' आज माझ्या कानावर एक गाठी अपूर्व" याता आली आहे .चिमण्नांत बसून देव आकाहुंघंतून जात असतांना एकयैकांर्सी दक्षयज्ञाविपयीं बोंलत होते, ते मां ऐप्कलें आहे. माझ्या वायार्नेर्क्षिप्रानदीच्या क[र्टी विरतळीण्ळी मंडप वाटून मोठ्या समारंभार्ने यज्ञ चालविला आहे. तो समार'म याहृण्याचौ मला इच्छा आलो आहे व मीद्दि आज कित्येक वर्षांत आपल्या आईंवाषांनां भेटले नळाहॅ’. शिवाय या यज्ञाच्या
निमित्तानें माझ्या सत्रे पहिणीं
हृळीं तेथें आलेल्या आहेत त्पांचीद्दि मला मेट होईल. मी आपणास केंऱ्हांपातून तिचळारौन हाणून ह्मणत होते, पण यापांक्रडून
आपण काय करळाल, या भीतीने
मूकॄ
किंवा
पत्रिका
नसल्यामुळे
।वचारण्यास ट्रेग्यै आलें नाहीं. पण देवा! अस
हाणतप्त आताच्या परीं मुखदु’रवाच्या प्रसंगी जो निमंवणावांत्रून जातो, तोच
