३ रा. ]
अणाव ८ वा.
४७
- ३ यज्ञाची मौत.
महादेव तेथून उठत्यात्रैरोवर सर्व देवही तेथून उठले व आपआपल्या
रथानाप्रत निघून गेले. तो याग तसाच राहिला. दक्ष प्रजापतीला असे वाटतें होते किं, महादेव गेले तरी याग होईंल, परंतु महादेव उट’व्यावरोत्रर सऱ्ग् देंवद्दी वागकप्यै सोडुन गेले, असें पाहून लाला फार वार्हय् वाटहेटे व तोंद्दी मनातल्या मनांत चडपङत निघूनगैला- त्यानंतर एकहृजार कीं पर्येत कोणी यज्ञवामादिक कृत्ये कैर्ली नाहॅळात. पुढें एकैबेळीं नारद फिरत फिरत
ट्क्षाकडे आल. तेव्हां द्क्षार्ने त्यांना योग्य असा गोंरव करून त्यांना सिंहासनावर वसविलैं, त्यांची बोडसोपचा'र पूना केली, आणि त्यांचे पाय वंदन
करूनह्मणाला,
“ नारदमुने!
ज्वापुस्पाला पुव नाही,
त्याच जिणें व्यर्थ
होय. पुत्रळावांचून सत्रे गृह्रठ्यार ञपात्रेनव आहे, असें मला वाटतें. मला
साठ मुलळी झाल्या, परनु पुत्र एकही
नसल्यामुळे मनाला
अत्यंत उक्विता
आली आहे. स्मियर्ना आपल्या अनावर कितीही दागिने घातले, 'तरी मगवसूत्रावांकूळा जशळो शळोमा नाहीं, त्पाप्रमाणें वरळी मला साठ मुलळी आहेत, तरी एक मुलगा नसल्यामुळे मी व माझी स्रो अमंगळच आहोत. तरळी ना रन ् ` आम्हांल्प्र पुत्र होईल असा क[र्दीतरी उपाय सांगा,” तेव्हां नारद हाणाला ‘_‘ राजा ! पुनप्रप्तोंला यज्ञावा'त्रून अन्य क[हीं मागें नाहीं. तूं सत्रे कांहीं जा णतो
आहेतच, तेऱ्हां तूं योग्य अशा फ्द्धतोंने यज्ञ फेत्यास सहृज्ञ पुत्रप्रळाप्ति होई .
हें ट्रक्षां! हे राज्य’ हाच एक प्रकारचा नरक आहे. याच्रा पापक्षोमानें पुण्य-
नाहीसे होते, हाणून राज्य करणारावर अत्यत ज्ञयावशरळी आहे… ज्याने वर्मा-
प्रमाण्’ळा वागून राज्य केले असेल, तोच हा नरक नुकवळील. जो अपमाँर्ने वाग ू न राज्य चप्लयितो, त्याचे माक्तनीं अबोर्गाते हो हृय्कून लिहिलेली आहे. जो उन्मत्तपणलिं हृरिहृसंत्री पूना करीत नाही, एकादशी सळोमवार वगैरे वर्ते करीत नाही; तो कर्बी कळोणावर उपकार करीत नाहीं; कथीं तप कर ीत नाही; कर्बी दान करीत मादी; त्याला नरक हा छान आहे, त्यातून रळाजाने' तर वि यै प सदप्चारार्ने राहिठें पाहिजे, क[रण राजाला पहोपर्दी पाप मप्नाळीनै जाण्याचा
प्रसंग येतो; करितां त्यान मनाचा असा निश्चय असाव'. कित्येक करणें हा नरकव प्रज्ञे'तळोल कित्येक
निप्रहृ क[यम देवून पुण्य मार्गांनेंच जावयाचँ
ठेवावा; आणि पापक्षालनासठीं वारंवार सक्तर्तो करीत रावांना ळिशकळारोचें व्यसन असते, परंतु निष्कारण पठुपुवव होय. परस्मियेशळी' गमन करणें, द्रुसन्यावै तव्यावर नजर ठेवणे तोफांवर निष्कारण आरोप ठेवणे, त्या'चा अपमान करणें, त्यांचे
द्रव्य हिरावून घेणे, अक्पकप्रणासाठींद्दी सर्वे प्रतेवर असॅतुष्ट होऊ न त्यांना छळ करणें, सुंदर स्नियेचा
अभिलाप
धरणे,
विश्वासघात
करणें,
वडिर्लानीं
ळिद्तेलळी’ व असा दितेलळो वचनें मौडपें’ळा, अनेक स्मिवा करून त्यांच्यावर कमी नृ
