[ लत्रऋ
कथाफढ्फ्तरु.
४६
॰शाप दिल्यावर सत्रे देव कष्टी झाले. व त्यांनां दलाचा फळार राग आला आणि
किंत्मेफांना दांकराचा तो अपमान पाहून समावानद्दि आते, परंतु मद्दादेंवाला ’ त्याबद्दल क[ह्रळी'च वाटते नाहीं. उलट ट्क्षाच्वा त्या बेडपणाच्यप् वत्गना ऐकत
२ नदीचा शाप. थोर प्रट्टर्ताचीं र्जीमाणसंअसतातत्यांना मूर्घलफ्रांनींकैतेल्यानिंदेत्रद्दतकझिं विवाद वाटत नाहीं; तां त्वख असतात,त् त्याप्रमाणे महृप्देवद्दि त्वरय होते; प'शूतु’ नदीस आपल्या मालकळाचा अपमान सहृन झालानाहीं. तो अत्यंत नु’ट्वइगला व शाप वर्णेनामें म्ह्रणाला. “ दक्षा ! तूं श’करांनां निष्कारण शाप विलास, म्हणून तुला
तव यास् स, कैला निदा ळिशव न होऊ से नाही क मस्त हें तुझें किं, असा शाप देतो
त्तेथं बोंकडानें मस्तक निमाण होईल , तसेच भृगुऋपि! तूंहृळी निंदा ऎकून हांसलास- ' य्हृणून तुझ्या मिद्माजळून जार्तोल; आणि ते ते ब्राह्मण शकराला हांसलै
असतील,
त्यांना
पुराणांवें कितीद्दि पठण कल,
भिक्षा
मागून
निवाड्रु करावा लागेल.
तसे न शापमुक्त होणार नाहींत्त,
हेंळोतील, चतुवर्णीपेंक्षांद्दि त्यांचे आचरण [नव होईल,
त्यांनींवट्
तें विपमलफ्य्
व त्यांची वाचक वृत्ति
दूर होणार नाहीं. जन्मोंजन्माँ त्यानां भीकच मागितली पाहिजे. ” नदीने असा शाप दि‘यप्नथ्’र भृगुवच्पीला राग अळाला, व त्यानं नदीला परत शाप दिला किं, ल, होती सेवक `च शकरा या ते आळाण
होईल ाण निर्म असा “तुझा वश नपुंसक तैपाखंडळी व पूर्व हृळोर्तांल. त्यांना नेहूंमां प्रवासाचें दु:ख भोगार्वे लागेल, त्य1चांअ[च[र[नमळराहृणारन[हो,ते देव ववाह्मण यांचा मान टेवणार’ नळाहृप्’त, व तेमुरापळानी व पग्रुघातकळी होताल. ” तेव्हां नदी पुन्हा रागान
य्हृणाला; “ अरे! तूंच आपल्या डोंलवाते ट्श्चाला खुणयिले'स, व त्याच्याकडून
होतील. नाहीसे डोळे तुझे तर निंवां करविलीस, शिवाची तसेच, ते विप्र हांस'ले आहेत त्यांचे दांत पडून जातील. हे द्रव प्रज्ञळापते [ तुला आपल्या उन्मत्तपणळाची ["शक्षा लवकरच मिळेल. कपटम्नप्टळा! तूंनीलकउम्ला द्रुसत्रून आपणावर ळिनय्कळारण संकट आदृचून घेतळें आहे मज्ञांत शकराला माग [देल्’यावांचून कोण यज्ञ करतो, ते पहृळाण्वा'त येइलअरे! बो अनाद्ळी, परात्पर, असा असून त्याचा पार ब्रह्मदेव[स[रख्य[न[द्द॰[
लागत नाहीं, ल्याव्यार्शी वैर जोट्टन येणें, शतुशामूखैपणा होय. मुंगीला
मला आकेम्हेंप्णजे [तेलाजते पांखफुदून तौउहूं लागते, त्याप्रमाणे तुझा हा उन्मनपणा हाय.” असे बोलून नंदी यज्ञमडपाचे बाहेर पडला, व मद्द्यदेवाचीं वाट पाहूं लागला. इतवयांत महादेवही यज्ञमंडयांतून उठून बाहेर
आले व नंदौत्रर नसून केलम्यास निवृत्त गेले.
