४४
कयाकर-फ्तरु.
[ स्तत्रक्न्
क्रारांनौयुशोमितद्वैल्पळामुळेंवत्यांव्यपिंरील तत्णवमूरघोडेंत्वारष्ठिळें, तो“ देखम्बावैत्रर्नामोठामबोदरक्सितदोता. घोड्यांच्यामागूनर'गबितेलेहृत्ती चाळलेहोतेर्मंयांव्यामागेंक्कायस्थारथहोता, त्यारयाव्यामप्नाव्यारयांत ॰र्सस्कावरामअमयतां'क्तलैहोते वयाकमार्नेचउर्मिळावलक्ष्मण, मांडवी वमरतआणिध्रुतकॉर्तिक्शत्रुप्नयांचेरथ होते. सवाच्यामार्गेएग्’प्नारपांत राण्याहोत्या, ट्शंरथाचा रथनगरांतगेत्यात्ररोत्रर लोकांनीत्याचामोटाजय-
ज्ञयकारकेला.त्यामागृनश्रोर[माचारथनगरांतआज्यावरोंवरतरजयज्ञयकळारानेंआकल्लादुमदुमूनगैळें. रथावरसारखीपुष्पवूष्टीहोतद्दीती. गुलालामें क्याक्सिपुंट्होउलगेल्या,स्नियाउंचउंचमप्डीवरच्याद्[र[तूनश्नरि[मत्रं'द्रळाचीतीरम्यमूर्ति पाहृतहोत्या. अशाक्लिक्षणथाटार्ने ती भव्य मिरवणूक रानयठ्यांतयैऊनपोर्दोचतींपाढूनतौउत्तव गंघर्वकिन्नरांनींद्दि तांडांतबोर्टे
घातर्ली. स्यर्गेखीलदेवांनृळाद्दित्याअपूर्वसणांमावद्दलहेवावाटला. अशात्या अवूतहुंउत्सवचिं वर्णन करणें, हें मानवी तेखर्णत्म्यळा शक्तींच्यावाद्देऱनें
न्कामष्ट्र
अणा८
या.
-_°-_…
श्द्क्षांर्चे शंकरार्शीवचँन. श्रोरामचेद्राची ती सुरत कथा श्रवण करीत असतां जनयैजय राजाला नणंतरीं शकरार्नेज्याघनुम्याचा उपयोग करूनट्क्षप्रजापतौचा नाशकैला
होता, त्याघनुम्याचीक्कोक्तऎकूनत्यालादक्षप्रजापतौचाद्दातेहुख्रिजाणग्यखी द्दच्र्चीनखी, वत्यानें तीकथासगिण्यानिपयींबैशंपायनऋपीलापिनंत्तिर्केली,
तेंव्धंवैशंपायन म्हृणाळे;
“रावाष्टद्क्षद्दाघ्रह्मदेंवाचा पुत्र होय.
॰घ्नह्यदेंवाचे आंगट्यापामूनउत्पत्तिद्याळी आहे.
त्यावक्षप्रजत्पतीला साठ
होत्या, त्यार्नेत्यर्पिकीं'सत्तावीस चंद्राला, तेराकरयपऋपींला,
त्याची मुळी
दोनअग्नल्पि,
वूहायमल्पवट्रीनक्काफ्राआणिपायत्र्’यफौनांतल्यावामूल्मएकदिळींहोवी,
दोन नैऋत्य क[नांतल्या वामूला दिव्या होत्या, एक इंद्राला दिली होती,
आणिष्एक ट्प्क्षळायणी नावाची होती ती त्यार्ने म’द्दादेवाला दिली हाँती आणि “त्यामुळं त्पांच्गांत सासरा जांवईं असा नात्याचासंवंघअल्पहोता. शंकर म्हृणजे साक्षात ईश्वर, त्याच्यार्शी अशाप्रफारचा सवय घडून आला होता, या
बद्दल द्क्षार्ने आपणास भाग्यवान समज्ञप्वयाला पाहिजे होते, पणतोट्’तबुद्धि दक्ष, शकरार्शीविरोंघकरीतअते, क्त्याचा नाश करण्पाच’ळाद्दि त्याचप्प्रवत्न
चाललार्दोतग्.
थीशंकराघ्या
‘क्’न्र्दु‘मवर्तुम्’ त्राक्तींचा कांहीं एकविचारन.
