३ रा. ]
४३
अध्याय ७ या.
हेंहि माझें कर्तव्य आहे. हाणून मो आपल्या वैष्णव घनुय्यल्प गुण चढवृनदाग्व[नसते. ” असें हाणून रामाने आपल्याहृळातन्ऱ्त 'वनु’य घेतते. ते शब्द करूनवआकण
ं ॰अते ाल’ शाब स शाया ला-‘ रामा राम परशु आदृन त्याला वळाण लाविला. तेव्हां
“ मार्गेवा! आतां हा
हाणाला; पर'तुतिकडे लक्ष न द्वैतां श्रीरामचेद्र् हाणळिला;
लायिढेंला याण मी परत घेणार न[ट्[, व तो मी [नरर्थं’क सोडणार नाहीं, एक तुजवर सळोडीन किंवा तुझा स्वर्गमाग मोडून ठाकींन, यापैकी क[व करूं तें सांग”
ने रामा ें ्रमाण त्याप ं. ितलै सांग ास ण्य टाक टन माट् ्गपथ त्वर ा आपल े यान माग तेंऱ्हां न जाऊ कडे यमा वाण तों व ला मुंट ्ग गमार रवर् ा माच ुरा परघ ोवर ावर ल्य वाण सौङ ार अवत या या तुझ् ! ा ंद्व रामच “
ाला हाण ाला राम म ुरा परश ां तेव्ह ा. पोहोचल मृतौचीं प्रचीती पाहृण्यासप्ठी'च मी
नजकडे आलों
हृम्र्तो.
तुला हा विलक्षण
. आहे ेच [देत बुला ्य धनुष ९ े गीत . आहे ा झाल ्न प्रसन ंत अत्य मळी न पाहू कम परा तूं मला आलिंगन दे, ह्मणबे या आपल्या शरिरातील तेज व शक्ति हां तुला देतोत्याप्रमाणं श्रोरामचंद्र्यने भार्गवरामाला आलिंगन दिल्यावर परशुरामाचे मुखांतून एक ज्योती निघाली व तो रामाचे सुखांत गल^;[ त्याप्रमाणें शरीरातव्ल शक्तींद्दि रामाचे शरीरात प्रघिष्ट आळी. अशा रीतीने परग्रुरामामें रामचंद्रप्चा गौरव कसन ता आपला[ स्थानाप्रत [`[पून गेला. नंतर दशरथ राजा सव परियारासहृ अयोध्वेस अळाला, व त्याने मुहूंढूट्रॉवर नगरांत प्रदेश कला. राजा आपल्या पुंयांचीं
लने करून [नर्विघ्नपणें अयाध्वस परत आतेला पाहून नगरांतोल लळोफांस आनंदाचे
भरत आहैऱ्ऽ होते. त्या वेळीं लार्फानीं नगर वृंगारय्याकरितां द्र्व्याचाप्व्यय व श्रम
याकडे मुळीच पाहिले नाही.
पतीला पावून स्मियैला जला
सागराला पार्दून
नदीला
आनट्~ वाटतो,
अथवा
वनश्री जशा य्वृटवीत होते, त्याप्रमाणे श्रीरामचेद्राच्या
जसा हृपँ
होतो, क्रिया
वसतळाच्या आगमनाने आगमनामुळें
अयाणा
नगरी हृपाँप्‘तेभरार्ने दोन, लागल्याप्रमाणें दितूं लागली. घरापुढे वेर्लोचे स्तंभ वांधिह्ठे होते, मरवरै घप्तर्ची होतीं, रत्तें सडासेमाटँचन करून र'गत्रह्व्मांना
र'गयिलेहेंळाते’, ठिकठिकार्णी तोरणे व पताका उमारल्या होत्या, दिव्याच्या, प'क्तळीच्या प'क्ति लावून सत्रे शहृर प्रकाशित नेते होते,
स्नियळा मांडीवर पंचारतळी
येऊं व सध्या होत्या पुष्पत्रुष्टीं कर'प्यर्क्स ["ऱ्कटिंकप्णीं फुलांचे टीम
घालुन
टेयिले होते, अशा त्या रहुंय नमरीमथ्यें पुढें अनक प्रकप्रचे वाज'त्री आपआपला याद्ये' मनाहृर व उंच रवराने वाजयित आहेत, त्या मागून भाय् व वंदाज्ञन त्तत्ति करित आहेत, त्यांच्या मागें सुंदर मातगात चालल्या आहेत, त्यांच्या मागे मानकरी चालले आहेत, त्यांच्या मागें चालले आहेत, अशा ’मोठ्या थाठाने
कलावतिर्णी अनेक रागांत आछापदळार अनेक प्रधान, तेनापत्ति, दरकदळार वगरे याझण व वत्पि वेद्मंत्रांचळा घोष करीत द्शरथान नगरांत प्रवेश केला. प्रथम
› घोड्यांना रिसप्ला नगरा'त शिरला, सुंदर व डमदे घोडे, त्यांतून त्यांनां वलाले-
