[ल्लवक
कपाकल्पतव्.
‘१ ६२
कोंणस्वीतेसवैमलासग्नि,आणिमासांस्वीकळारकर.’ग्पणपायैली!शंकराशी
लागली, तेब्दां शंकरआपल्या
कांहींएकननोलेतांतशीचहळूहळूपुदेंजाऊ’ मिल्टिर्णांव्यामाने
आसनावरूनंउय्लेवत्या
जाऊं लागले.
मगल्यळामिक्कि-
णीनेत्यासव अरणांत व पर्वताच्या दऱ्पाखोऱ्ग्रंतून आपणामगि रौकरांस स्लिविले, याप्रमाणेंगंकरतितिनेवरेंचै’हिंडविल्यावरतेथकले अस पाहून ता [रेथरउभी राहिली. मगशंकर तिला म्हणाले; “ मुंन्’रो! आतां मज्ञवर अनुप्रहकर, मीनुझ्या माने द्दिडयां दिंडतांअगर्दाथवून गेलाआहे, मी त्रैलोक्याचाईंश्वरबोमझ्दित्रतोअळाहें,माझळा स्वीकार केल्याने तुला मुळीच: क[माग्रीने [वन्हले आलेले शंकरत्या कर्माण्यायेणारनाहीं.” ›याप्रमाणें मिछिणीवैअर्जिवकरूलागले, यावरून पंचराराचा तडाका क्रितीविलेक्षण, आहैयाचौअटकळ् कळोणासाहे करितां येर्दले. प्रत्यक्षमगयान सदाशिवांवर ज्यानेएचढीसत्तागग्जयिली, तोहतरमानवांनांयिज्ञीगांजींतअसेलेतेयांगणें
अगवव
आहे.
महादेवाने तिची विनवणीकेव्वप्यर ती मिछीण म्हणाली; रागळोट
“ शंकरा ! नुम्र्दो फार
ऐकलप्आहै तसे मलाद्दि
स्वभावाचे अहांत
आपणआपळीन्नीसोडून
देऊन
असा नुमचां बोमाटा र्मं’[
असे इकडे
सोडून जाणार न[हॅ[ अते कशीक्ला ? व आपण
तिकडे [हंटतां आपल्या स्रोघेला
पुत्रप्नातिद्दि कला दिली नाही, त्याप्रमाणेच माझीळा’ह दुर्दशा कसले. तेव्हां राम
सोडून देक्का मला अक्षय सन्निघ टेवाले असे कबूल करित असल्यास मी आपणांस वरीन. ततेच आपण जर पावैतीवर रागावलांत तर मी तुम्हांला संढून जाईन. ” शंकरांनी त्या वेळी [र्मांक्कणींने सांगितलेल्या सवैअटळी कबूल केल्या. मग त्या [मक्विंळाने पुंणांचीं माळ शंकराच्या गळ्या'त पाळून
त्यांचा स्वीकार केला.
तेंब्दां शंकप्गंनीं त्या [मक्किणीला आपल्या मांडीवर बसविले, व तिला आलिंगन" दिले. अळाळिगन देऊन शंकरांनी नाहीस स्कि
नळी पावती
झाली.
भिक्किणीकडे पाहिले र्तो तिने मिक्किणीचे रूप ती
अळाद्रिररक्तींचा रम्य
मृर्ति पाहिल्यावर
शंकर फार लाग्जत आले. मग पावैती म्हणाली; “ देवा! नुह्मांला [जॅक शकेल अशी या [वववनांत
मन'शिवप्य क[ण रत्री आहे; आपण रागामूनं गटांत म्हणून
मला अशी मतनिं आपणास मला क्षमा करावा.”
प्रसन्न करून
त्याने लागले.
त्यावद्दल
आपण
मम स्तिवाने त्या वनाला काम्यकवन अते नांव टेविले.
अध्याय १६ वा. १ यारा ज्योतिळिलेमत्विळी स्थापना. “हे जनमेनयरक्का! कांहीं दिवयांनी’काग्यकवनांत शंकरवपावतोनप्नावरथंत'
असतां, कांहीं ऋषि शंकराच्या दद्रेनासठीं आले; तब्दां पाव्त्वि अत्यंत लांजित्:
