पान:कथाली.pdf/८४

 ऋजुता दिगंतशी गुटुरगुम भाषेत बोलत होती. फोन आश्विननं घेतला. "ममा, मी आश्विन बोलतोय. दिगंतला स्नान न करताच आज्जूकडे जायचंय. त्याला समजावतोय."
 "अरे, मग पाठवून दे ना आणि रात्री इथेच या जेवायला. मी मस्तपैकी मस्सालेदार खिचडी करते. तुला आवडणारी वरून फोडणी. आठपर्यंत या. सोमवारी सकाळी इथूनच जातील मुलं शाळेत. मुनू, महीन, निशी, संगीता पण येताहेत." आश्विनचं बोलणं थांबवीत सवितानं निरोप दिला. दुसरा फोन नंबर फिरवला.
 "संगीता, मुनू-महीनना आंघोळीला इथचं पाठव. रात्री तुम्हीही पोरांना सोडायला इथं या. मुलं परवा इथूनच शाळेत जातील. ऋजू, आश्विन येताहेत रात्री." असं म्हणत तिनं फोन ठेवला.
 "रोश, चिवडे करून ठेव. अनारशाचे पीठ भिजव. चांगला घट्टगोळा. केळं नि खसखस काढून ठेव. खिचडीची तयारी कर. मी जरा पडते. चहा झाला की हाक दे." असं सांगून सविता बेडरुममध्ये झोपायला गेली. पलंग अजूनही जोडलेलेच. तिने पंखा एकवर ठेवला नि आडवी होऊन डोळे मिटून घेतले.
 "आज्जू उठ. आम्ही आलो."
 ती उठली. घर भरून गेलं होतं.
 "आज्जू, मी कांदा चिरू? नाहीतर असं करू या का,.मी छोटे छोटे कांदे निवडून सोलून ठेवते. सबंध कांदे घालूनच खिचडी करू." मुनूला बारावं लागलंय. तिला महीन, दिगू, देवा ही पोरं खूप लहान वाटतात. ती आज्जूच्या मागे मागे होती. अरुण गेल्यावर सवितानं नातवंडांचा अभ्यास, आवडी यात मन गुंतवलं. निशिकांत तबला सुरेख वाजवी. पुढे बापाप्रमाणेच प्रॉडक्शन इंजिनिअरिंगची डिग्री. नंतर एम. एस.साठी यू.एस.ए. मग एम. बी.ए. यात तबला वाहून गेला. पण महिनला मात्र ५ व्या वर्षी पं. देगलूरकरांकडे त्यांच्या गुरुकुलात घातलं आहे. सोमवारी, मंगळवारी, बुधवारी किट्टू क्लासला आला की आज्जूकडूनच त्याच्या न्यू व्हिजन शाळेत जातो. एक दिवस किट्टूचा प्रश्न. "आजू, आबूजा आभाळात गेलेत ना? मग त्यांच्या नावाची नवी चांदणी चमकू लागली असेल."

७८ /कथाली