ठेवला. अश्रू माघारी परतवले पण ओक्साबोक्सी रडणान्या धाकट्या नणंदेचा, अनिताचा हात घट्ट धरून ठेवला. इतका की तिच्या हातावर वळ उमटले.
सवितानं चंद्रकोरीची टिकली लावणं सोडलं नाही. गळ्यातलं मंगळसूत्र काढलं नाही. अरुण गेल्यावर नातलगांची, ओळखीच्यांची अखंड रीघ. सविताच्या राहणीकडे पाहून प्रश्नांकित नजरा. पण ती क्षणभरही विचलित झाली नाही. येणाऱ्यांची जायफळवेलची पूड घातलेली कॉफी देऊनच पाठवणी होई. अरुणला अशी डार्क कॉफी खूप प्रिय होती.
"आई तू अगदी आहे तश्शीच आहेस. आय ॲम प्राऊड ऑफ यू. पण कधी कधी वाटतं, बाबा माझ्या नव्या घराच्या बांधकामात पूर्णपणे बुडून गेले होते. सतत उभे. प्रॉडक्शन इंजिनिअर अंगात पूर्ण भिनलेला. इतकं सुंदर, जॅपनीज स्टाईलचं देखणं घर. कधी कधी वाटतं त्याचाच तर ताण नसेल ना पडला? मला ही बोच डाचते."
निशचं बोलणे अर्ध्यात तोडून "नाही रे बेटा. ऋणानुबंध संपला एवढंच असं नको मनात आणूस.' असं ती म्हणे. संगीताचे ऑफिस नव्या घरापासून पाच मिनिटांच्या अंतरावर होतं. निशू, संगीता नव्या घरी राहायला येण्याचा खूप आग्रह करतात. पण ज्या 'स्वगत'मध्ये अरुण सोबत बत्तीस वर्षे घालवली ते घर तिला धरून ठेवी. दिवस मुलांकडे घालवला तरी रात्री ती घरी येई.
"आई, कंदीची कागद घिऊन हुनी हाय मी. करा ना यादी." असं म्हणत रोशननं कागद दिला. सवितानं मॅगीचा फॅमिली पॅक, टोमॅटो सूप, पालक सूपचे पॅकेट, अनारशाच्या पिठाची, चकली पिठाची दोन दोन पाकिटे, पावभाजी, पाणीपुरी मसाला अशी भली मोठी यादी केली. रोशनं सामान आणून भरून ठेवलं. जेवण करून ती रोशला चिवड्याच्या तयारीला मदत करू लागली. मुलं येणार म्हणजे चिवड्या-अनारशाचा खुराक येता जाता हवाच! त्यातही दिगंत. दिगूला नाशिक मसाल्याचा. भाजक्या पोह्यांचा, तर मुनूला आजोबांसारखा फक्त चुरमुऱ्याचा डाळं. शेंगदाण्यांचा भरपूर मारा केलेला मस्सालेदार चिवडा हवा. आता पुढच्या महिन्यात सुजीत येईल त्याची बंगालीन घेऊन. तिच्या मुलांना कसा आवडेल? की ती मासे खाऊ म्हणून सुके मासे तळून घातलेला चिवडा? आपल्या भरकटलेल्या मनाची धावधाव जाणवून सविताला हसू आलं. तिनं फोन उचलला.
उगवते पिंपळपान /७७
