पान:कथाली.pdf/५६

स्फोट

 बेबीनं धनंजय जेवळीकरला हलक्या हातानं थोपटलं. ते दृश्य पाहता पाहता द्वारकाबाईचे डोळे भरून आले. त्यांच्या मनात आलं, या दोघांचं अजून लगीन झालेलं नाही. कदाचित होणारही नाही. कुणास ठावूक हे पोरगं वाचलं की......पुढच्या कल्पनेनं त्यांचा जीव जागच्याजागी चोळामोळा झाला. कपाळावरचा घाम पुशीत, मनातल्या मनात त्यांनी पांडुरंगाला साकडं घातलं.
 देवा, पांडुरंगा, या पोरीकडे बघ नि या पोराला औक्ष घाल. माझ्या लेकराचा जीव असा कुस्कारू नकोस रे बाबा!
 दोन्ही हातांनी दहा नि दहा बोटांचा रेटा देऊन दांडगा दगूड उचलावा, तसे धनंजय जेवळीकरांनी जडावलेल्या पापण्या उचलीत डोळे उघडले. दगडाखाली जिता झरा लागावा तशी त्याची नितळ, शीतल नजर. बेबीनं त्याच्या कपाळावरून मायेने, हाता फिरवला. त्याची नजर तिच्या नजरेतून मिसळून गेली. द्वारकाबाईच्या मनात आलं, ही पोरं लगीन न होता बी एकमेकासाठी किती जीव उसवतात. एकमेकांपायी किती झुंजतात नि माझं लगीन होऊन ईस वरिसं उलटून ग्येली. पन अशी मायेची नजर कधी माझ्या नजरेला पडली नाही की जिवाला शांतवा देईल असा स्पर्श अंगाला झाला नाही. म्हनायला जोडीचं राज्य पन उभं आयुष्य आढ्याला टांगलेल्या शिंक्यासारखे ओझी घेऊन लोंबकळणारं.
 द्वारकाबाईंच्या मनात बेबीविषयी अपार माया दाटून आली. त्या उठून बेबीजवळ गेल्या आणि त्यांनी तिच्या पाठीवरून हात फिरवला. तोच हात धनंजयाच्या किंचित तापलेल्या दुःखाच्या कपाळावरून फिरवला.

५० /कथाली