"बरं बरं. आटोप. घालू हं नाव. पण आपण असे म्हातारे. मदत तर अजयचीच घ्यावी लागेल नाही" असे हसून उत्तर देत रजनीने मंगेशला सँट्रोमध्ये बसवले. मनमाडला ठरल्यानुसार सुधांशूही जॉईन झाला.
"रजनी, गेट रिलॅक्स्ड. आता मी सांभाळतो माझ्या मित्राला....." सुधाने रजनीच्या खांद्यावर आश्वासक, अलगद थोपटून दिलासा दिला. गेल्या डिसेंबरमध्ये रजनीचे बाबा नव्वदी पार करून कायमचे विसावले होते. ते असते तर येण्यासाठी नक्की हटून बसले असते, रजनीच्या मनात आले. तिचे डोळे नकळत पाणावले.
ईशा विमानचालकाच्या वेशात विलक्षण सतेज दिसत होती. झळझळीत गहू रंग आज्जूसारखे पाणीदार मोठे मोठे डोळे. अजयचा उंच सडसडीत बांधा आणि नीतासारखे धारदार पण किंचित अपरे नाक. विमानाकडे जाताना तिने हसून सर्वांना डोळे झुकवून प्रणाम केला नि ती विशिष्ट लयीत विमानाकडे गेली. काही काळाच्या आत सातही विमाने अवकाशात तऱ्हेतऱ्हेच्या कसरती करू लागली. छातीचा ठोका क्षणभर चुकावा अशा तऱ्हेतऱ्हेच्या भराऱ्या.
"रजनी, विमानाचे खेळ पाहायला घेऊन आलीस मला? कधी पाहिले नाही का मी विमान? वेस्ट ऑफ एनर्जी आणि वेस्ट ऑफ टाइम." मंगेशची बडबड सुरू होती. विमानांनी यशस्वीपणे चाके जमिनीवर टेकवली. रजनी मंगेशला घेऊन घाईघाईने पुढे गेली. अजय-नीता तर धावतच पुढे गेले. ईशाचा चेहरा आनंदाने भरून आला होता. ती आज्जूला, ममाला कडाडून भेटली. बाबाला तर कळतच नव्हते लेकीला उचलून त्याने आनंद व्यक्त केला. बाबाजोब्बाला नमस्कार करण्यासाठी ती वाकली तो काही कळायच्या आत त्याच्या रजनीने त्याला जवळ ओढत सांगितले, "मंगेश, ती स्कूटरचोर मुलगी आता विमानचोर झालीय. तिला जवळ घे. तुझ्या लाडक्या नीतूची, तुझी ईशुली आहे ती!...
स्कूटरचोर मुलगी / ३९
