पण नीताने तिला नीट समजावून सांगितले. पण सतत बाबाजोब्बाच्या अवतीभवती असणारी ईशां आज्जूकडे जास्त झुकली.
वसंती वारे वाहू लागले की नीता स्वयंपाकघरात लावलेली दिनदर्शिका खाली काढून पाही. गणगौर आली की ईशू पिलानीहून दहा बारा दिवसं इथे राहून जाई. आली की आज्जू नि बाबाजोब्बांसाठी कालाजामून, मालपोवा, मिठाई आणि दालचावलचा बेत होईच. येताना फेण्यांचे डबे येत आणि परत जाताना पुरणपोळीचा मोठ्ठा पॅक नि लसूण कांद्याचा खमंग चिवडा तिच्या मैत्रिणींसाठी घेऊन जाई. अर्थात ही गोड धांदल आज्जू आणि ममा खुशीने स्वीकारीत.
"ममा, तुला वाटेल की यावर्षी ईशू डिग्रीवंत होईल, होय, मी बी.ई. एरोनॉटिक्स होतेय. पण ममा, मला विमानही चालवता आलं पाहिजे. जे विमान...जी अंतराळयानं आम्ही त्यातील तांत्रिक ज्ञानाच्या आधारे बनवतो ती आम्हाला चालवता आली पाहिजेत. खरे ना? आणि आमच्यासाठी तो कोर्स दोन वर्षांचा असतो. तर... प्लीज... आणि हे बघ मला आज तरी लग्नात इंटरेस्ट नाही. ममा, तू १९व्या वर्षी बाबाच्या प्रेमात पडलीस. अडकलीस मग लग्न आलंच! आज्जूपण बाबाजोब्बांच्या प्यार व्यार में फस गयी. तुमचं तेव्हाचं जग वेगळं होतं. तू आज्जूच्या खांद्यावर उभीये. नि मी तुझ्या माझं क्षितिज खूप रुंदावलंय. मला करिअर करायचंय. मी लग्न करणारच नाही असं नाही. पण तो माझ्या जगण्यातला फक्त महत्त्वाचा आणि अखेरचा टप्पा नसेल लग्न करावसं वाटलं तर नक्कीच तुम्हाला सांगेन. कोणी भेटला तरीही पारखून निरखून घ्यायला तुमचीच मदत घेईन. तर थांबते...." नीताने पत्र अजयपुढे टाकले होते. अजयने हसून 'गुड' अशी प्रतिक्रिया नोंदवली होती.
"रजनी, हा अजा कुठे घेऊन चाललाय आपल्याला? माझी लाडली नीतू त्याच्याशी लघळपणे का बोलतेय? तिचं लग्न तर जमवायला हवं ना? हे बघ एखाद्या विवाह-योग किंवा सुमंगलसारख्या मंडळात नाव दाखल करू या. मुलगा कोणताही चालेल ब्राह्मण...मराठा. पण दुसरा नको हं...." मंगेशने रजनीजवळ मन मोकळे केले.
