आता सगळं कसं शांत होतं. रजनीने दीर्घ श्वास घेतला आणि ती पाण्याची बाटली काढायला फ्रीजकडे गेली. जून संपत आला तरी आकाश निरभ्रच आहे. १२ वी सायन्सचा निकाल परवाच लागलाय. ईशाला ९४ टक्के गुण मिळाले आहेत. अजय उद्या नेदरलँडहून परत येईल.
"आई, तू खूप थकलीयस. मी छान गवती चहाची पानं घालून चहा करते आणि हे बघ तू उगाच टेन्शन घेतेस. तुझ्या लाडक्या लेकाचा नीरजचा परवाच फोन आला होता. तो तुला अरुणाचलला नेण्यासाठी येणारेय. बाबांनाही घेऊन ये असं बजावलंय. बाबांना सावरताना... सांभाळताना खूप थकतेस गं. तू थोडी विश्रांती घे. वाच, लिही, दोन महिने राहून ये नीरजकडे. बाबांकडे पाहू मी नि ईशा. अजू येईल उद्या. तोही थांबेल... स्थिरावेल महिनाभर इथे."
नीताने चहा करून कपात ओतला आणि तिने बाबांना... मंगेशना हाक दिली. मंगेशना गवती चहा घातलेला चहा खूप आवडतो. गवती चहाच्या पानांचा जुडगा मुळासकट उपटून डोंगरकडेतल्या कुठल्याशा खेड्यातून आणला होता. चहाच्या पत्तीइतकेच या पानांना महत्त्व. त्याशिवाय चहा चालतच नाही. सगळ्यांनाच.
"नीता, तू पोलिसात फोन केलास ना? कोण ती पोरगी. तुझी स्कूटर घेऊन गेलेली. मी पुन्हा तुला स्कूटर आणून देणार नाही हं, सांगून ठेवतो." असे म्हणत मंगेशने कप टेबलावर ठेवला आणि तो परत खोलीत गेला.
रजनी खोलीत गेली. मंगेश त्यांनीच लिहिलेली मानसिक 'ताणतणावांचे मानसशास्त्रीय विश्लेषण', 'सुबोध मानसशास्त्र', 'परिसर आणि मानवी मन'...ही पुस्तके पुढ्यात घेऊन बसले होते. रजनीने सगळी पुस्तकं कपाटात ठेवली.
मंगेश चल बाहेर बसू या. लॉनमध्ये खुर्ध्या टाकायला सांगितल्यात. पत्ते खेळुया? असे म्हणत तिने नीताला सदूबरोबर पत्त्याचा डाव पाठवायला सांगितले....पत्ते मात्र आवडीने खेळतो मंगेश आणि तेही फक्त दहा सहाचा डाव. खरं तर त्याला रमीचा डाव खूप प्रिय. पण अशात फक्त दहा सहाच!
फोनची रिंग वाजली. जवळच ठेवलेला फोन उचलून रजनीने 'हॅलो' आवाज दिला. "रजनी, मी सुधांशु बोलतोय. महिन्यापूर्वी इथे आलो. भारतात. आता इथेच राहणारेय. मंग्याबद्दल कळले. तिथे ट्रिटमेंट वगैरे आहे का ॲव्हेलेबल? पुणंच बरं होतं गं. एनी वे, मी तुला काय सांगणार? प्रत्यक्ष सामोरी जाते आहेस तू, सांग त्याला सुधा भारतात आलाय. आठवेल त्याला..."
स्कूटरचोर मुलगी / ३३
