'ममा, प्लीज लेट मी टेक माय ओन डिसिजन........एवढी का मी लहानेय? तुझी चिंगामाऊ आता अठरा वर्षांची सज्ञान...मेजर मुलगी झालीय...समजा चुकलेच तर आहेस ना तू?' ईशा तिच्या ममाला, नीताला रुसव्याच्या आवाजात म्हणाली.
'नीता, जरा बावीस-पंचवीस वर्षे मागे जाऊन आठव... कशाला छेडतेस तिला.' रजनीने लेकीला तिच्या तरुणपणाची आठवण करून दिली.
"कम्माल आहे आई तुझी... अग एरोनॉटिक इंजिनिअरिंगला जायचं म्हणतेय. खर्चाचं जाऊ दे गं, पण केवढं रिस्की आहे. शिवाय त्यासाठी बंगलोर नायतर चेन्नई किंवा कुठेतरी लांब राजस्थानात पिलानीसारख्या ठिकाणी पाच वर्षे राहायचं..." नीताने आईच्या... रजनीच्या बोलण्याला लटका विरोध केला, तरीही रजनीने तिला काहीशा कडक शब्दांत बजावले.
"नीता, तूही पंचवीस वर्षांपूर्वी एअरहोस्टेस व्हायचं म्हणून हटून बसली होतीस. आठवतं?... पण त्यावेळी माझ्यापेक्षा तुझे बाबाच तयार नव्हते. आणि आता तर तो १९८२/८३ च्या बाहेर पडायलाच तयार नाही. आणि आता माझे तात्या मात्र खणखणीत शब्दांत मलाच बजावताहेत... रजू काळ बदलतोय. त्याच्याबरोबर बदलायला शिक. 'मृत्योर्मा अमृतं गमय' असं आपण म्हणतो ते काय उगाच? नील आर्मस्ट्राँग मरत नसतो. घेऊदे तिला रिस्क. गेल्या वर्षीच तात्या ८५चे झालेत आणि मलाच बजावताहेत 'लेट हर डिसाइड हर ओन फ्युचर..'
स्कूटरचोर मुलगी/३१
