(फुलांनी भरा माझी ओटी)
माझ्यासमोर भैयांचे पत्र आहे.
"....................
गेल्या गुरुवारी, तीन दिवसांपूर्वी छलकन् जिजी वारली. गेल्या सहा महिन्यांपासून ती आजारीच होती. बाबूजींचा उत्तराधिकारी मी. पुढचं सारं मीच केलं. तिच्या सासरी सियालडुंग्याला निरोप दिला होता. अर्थात अग्नी द्यायला कोणीही आले नाही. आणि येणार तरी कोण होत? आज दुपारी मात्र तिच्या धाकट्या चुलत दिराचा मुलगा येऊन गेला.
छल्लोनी तिचं सारं सोनेनाणं तुला देण्याचे लिहून ठेवलेय. आणि राहते घर माझ्यासाठी. वकील काकाजीकडे जाऊन चार वर्षांपूर्वीचं तिनं मृत्युपत्र करून ठेवलं होतं. अर्थात हे सारं मला आज कळतंय. काकाजी सकाळी येऊन गेले.
मंजू या क्षणी तू जवळ हवी होतीस. गेल्या पस्तीस वर्षांपूर्वी घडलेल्या घटनांची जिवाभावाची साथीदार तूच! कमलाने सारे सोपस्कार पार पाडले. पण तिच्या ओठांवरची अदृश्य मुरड आणि कपाळावरची तिरपी आढी मला सतत जाणवत होती. गेली कित्येक वर्षे मनावर वागवीत आणलेले अपराधीपणाचे ओझे
