"तुम्ही माझ्या भैनीला, चंद्याला, माझ्या रानीला भेटून आलाव. ताई, नवरा लई माराया लागला वो, एकदा तर अंगावर राकील टाकलं आमच्या. माझी म्हातारी सासू मध्ये आली म्हणून वाचले. म्हणाली, त्या गाढवाला धा बाया मिळतील. त्या बी दोन लगनाच्या. पण लेकराचा माय न्हाई मिळत. तवा तू सूट हितून. कितींदीस मार खाशील? तुझ्या बापाकडून पैशे आन म्हंतो, तो बाप जाणार रोजंदारीनं. लोकांच्या शेतात. कुठून आणावा पैसा? बाईला तरी लुगडं फेडून बसली तरी चार पैशे मिळत्यात. पण म्हाताऱ्या बापानं कुटून आणावा पैका? जा माय. पुन्ना फिरकू नकं इकडं..."
... म्हाईरी गेले तर बाप म्हणाला. नवऱ्या घरीच मर. पण माझ्या दारात नगं येऊ. बिनभावाच्या पाच भैनी तुम्ही. माय मरून ग्येली. मला बी कस्ट व्हईनात. मालकीन शिळा भाकर तुकडा फेकती त्यावर जगतो मी. ये पन्नास रुपये घ्ये आन् जा कुठंबी... "बोलताना पुन्हा धाप लागली बापाला मग परत नवऱ्याकडे. आणि एक दिवस रात्री नवऱ्यानेच एक पुरुषाला घरात घालून बाहेरून कडी घातली."
शेतातलं कुडाचं, शेणामातीनं लिपलेल घर... सकाळी सुशीच्या शरीराचे हाल हाल करून तो माणूस निघून गेला. सुशीनं लेकरू, बापानं दिलेले पन्नास रुपये घेतले नि तिने बार्शीचा रस्ता धरला.
चंद्याला भैनीकडं ठेवलं. भैनीच्या घरी राहून धुणं-भांडी झाड लोटीचं काम करीत होती. तिथंच शेवंताबाईची वळख झाली. ती भैनीला पैशे द्यायला आलीवती. तिची चित्तरकथा माझ्या सारखीच. लेकरू व्हाया आधीच विधवा झाली. दिरानं ममईला नेतो म्हणून रेड लाईट एरियात येऊन एका मालकिणीकडे भरती केलं. पैशे घेऊन तो फरारी झाला. तिची भैन बारशीत असती. तिथंच ती खोली घेनारेय. म्हातारपणासाठी. तिच्या बरूबर मी बी आल्ये हितं रेड लाईट एरियात.
मीनूने अनेक प्रकरणे हातळली. पण सुशीशी वेगळे मैत्र निर्माण झालेय. तिला आणि तिच्या मुलांना मदत करण्यात एक आपलेपणा आपोआप आलाय.
एक दिवस सुशी थेट औरंगाबादला येऊन थडकली. अर्थात फोनबिन करून.
ताई माजा चंद्या आता लई मोठा झालाय. साळंत मास्तर झालाय. मावशीकडं दोगं बी ऱ्हातात. उद्या मी म्हातारी झाल्ये की मला सांबाळील का व त्यो? त्याला
'मैत्र'/५
