तूं नाभीवाणी दिली आहेस. माझी ही धर्मभीरूंची, शूरांची सेना नाश न पावो. देवा, हा शूरांचा जथा जर नष्ट झाला, तर तुझी विशुद्ध पूजा कोण करील?"
कुरेशांचं सैन्य आलें. त्या सैन्यांतून तिघे पुढे आले व म्हणाले, "तुमच्यांतून तीन निवडा. तिघांचा सामना होऊन लढायांचा उघड निकाल ठरवू." मुहंमदांकडील हमजा, अलि व ओबैदा यांनी हें द्वंद्वयुद्धाचं आव्हान स्वीकारलें. आणि ते तिघे विजयी झाले! परंतु कुरेश वचन पाळणारे थोडेच होते? त्यांनीं एकदम हल्ला चढवला. आणि खणाखणी सुरू झाली. हातघाईची लढाई. आपण हरणार असें मुहंमदांस वाटूं लागले. शत्रूचे तिप्पट सैन्य होतें. आणि एकाएकीं वादळ उठले. जणुं देवाची मदत आली. मुहंमदांनीं स्फूर्तिप्रद संदेश दिला. "हा पहा परमेश्वर आला. हे पहा वारे उठले." आणि ते तीनशे जणुं तीन हजार झाले! वाळूचे लोट उठले. जणुं देवदूत येऊन लढूं लागले. मक्कावाले हटले, माघार घेऊं लागले. त्यांचे पुष्कळ पुढारी मारले गेले. अबू जहल मारला गेला. पुष्कळ कैदी झाले. त्यांतील फक्त दोघांचा शिरच्छेद करण्यांत आला. अरबांच्या युद्धनीतीप्रमाणे ही शिक्षा झाली. इतर कैद्यांस माणुसकीनें वागविण्यांत आलें. मुहंमद आपल्या अनुयायांस म्हणाले, "आपत्तींत अपमान करूं नका. सहानुभूतीनें दयेने वागवा." हे कैदी ज्या मुसलमानांच्या स्वाधीन होते त्यांनीं मुहंमदांची आज्ञा पाळली. जेवतांनाहि त्या कैद्यांना ते आपल्याबरोबर घेत, आपले अन्न त्यांना देत. आपली भाकर त्यांना देऊन स्वतः नुसता खजूर खात. या कैद्यांपैकी एक जण पुढे म्हणाला, "धन्य या मदिनेवाल्या मुसलमानांची. ते पायी चालले व त्यांनी आम्हांस घोड्यावर बसवलें, त्यांनी आम्हांस गव्हाची रोटी दिली जरी त्यांना खजुरावर राहणे भाग पडे." मदिनेंत ज्यांच्याजवळ घरें-दारे होती अशांकडे हे कैदी वांटून दिले होते!
जी लूट मिळाली तिच्या विभागणीविषयी भांडणें सुरू झाली! मुहंमदांनीं स्वतः सर्वांना सारखी वांटून दिली. आणि पुढें अशी भांडणे होऊ नयेत म्हणून कांहीं नियम घालून दिले. कुराणांत एक स्वतंत्र प्रकरणच आहे. अल-अनफाल म्हणजे लुटीविपयीं. "जो शासनसत्तेचा प्रमुख असेल तो वाटणी करील. लुटींतील पाचवा हिस्सा सार्वजनिक तिजोरीत जमा होईल. त्यांतून गरीब व गरजू यांना मदत दिली जाईल."
इस्लामी संस्कृति । १०३
