२४
रबौजर्मी जणु कि त ज्ञर सोडिल;
मूत्तिमंत मद्नें दृढ व्यापिळे’ सायकीं अखिल कॉचनपूरिला;
राजषुत्रिवर मार किं योजिल’ग्. ११७ साक्री.
मोहृरबंद् त्या घळाडिति पत्रा राजबळाळिच्या पार्शी,
मग भुरबमार्जेनविघि आटपुनळी प्राथिति प्रभुरायार्शी, त्रिनळिवति-“द्देवग् हो ! । साह्यकरा, प्नभुपप्वा हो- ११८ सोक. बहुरूपी तुजला प्रभु मानिती, बहु तुझ्या करुणे जन वप्निती; करिं किं रूप, जगीं नरनाळिरचा कधि नये ककुं भेद् निजांगिंचा, ११९ हे सूत्रघारा सकळां जगाच्या,
हें मूत्र हातीं र्यांरठें सुखाच्या
आणेमुळें बा, तरि तें तडीला
न्यावै द्याळां, तुझि थोर लीला. १२० हें विश्व नाटक असे, मा‘दृळा नान्ट्यकळार
तूंसनेंमूति नटशो अजि सूत्रधार;
झीजातिच्याद्दि परि मंजुळ होवु बळाचा, हा नाटकीं सुनटं थाट दिसोळिच साचा."
१२१
संकेत-नामक प्रथम सगे समाप्त. १ ही कल्पना चेद्र्केतूची. फांचनपुरळीच्या ख्रियामट्नवरप् नव्हत्या;
होण्याचे कारण नव्ट्टतें; केवळ चद्र्केनूच्या मनांतला उद्देश, तो मदनवश.
