या पानाचे मुद्रितशोधन झालेले नाही
१४
होऊं नये स्वगृहिं त्या कलहास मूळ,
कन्येप्रती दिलि म्यां नगरी समूळ. ६४
वसे तेथें शाळा; सकळ तयिं नारी जमुनियां
सुतेच्या आज्ञेनें, गणुनि तिजलागीं बहु प्रिया,
सुविद्याभांडारीं विविध विषय-ज्ञान वरिती,
हरावें दास्या तैं स्वमनिं अभिमानासि धरिती. ६५
स्वबंधू स्वप्राणासम जरि सुते सर्वहि रिती,
तरी स्त्रीग्रामीं त्यां तिळभरहि देई स्थळ न ती;
मिळे तेथें कैंचा इतर पुरुषां ठाव नगरीं;स्त्रियांवी बाळा कवण इतरीं संग न करी. ६६
श्लोक (तोटक छंद).
वरण्या तुज देइन मी तनया,
गुंतलों वचना,मनिं जाचित या;
परि काय करूं ? मजला न कळे,
कशि वृत्ति विवाहिं मुलीचि वळे. ६७
तुजला वरिल्या सुखि होइल ती;
गृहिणी नसल्या अबले न गती;
तरि सत्वर जा! वसते जिथ ती,
तिजला हरिं तूं सुचल्या सुरितीं. ६८साकी.
तुझ्या पित्याच्या राज्यशिवारीं
वसविलि कांचनपूरी, स्त्रीजनवैभव वाढविण्याला झाली ती नरवैरी;
शोभे हें न तिला । हर ! जा ! मुक्तमार्ग तुजला. ६९