१०४ जसा गोड अंगीं सदा इक्षुदंड, जरी कारल्या आळिं वाढे उदंड, तसा रे शशी तो, जरी मद्य प्याला, तरी हाडिंचा नाहिं सद्वर्ण गेला. " ८३ साकी. ऐसें मित्रा बोलत आहे, आल्या इतुक्यामाजी, दोन बायका, ह्मणति त्यांजला-"नांवें हो सांगा जी;" धरिती कमलाक्षा, । वाटे द्याया की शिक्षा. ८४ धांव घेतली राजकुमारें, वाटे निसटुनि गेला, पळतां पायीं कंटक रुतला, काढाया तो ठेला; जर्जर तैं झाला, । बायां-हातीं सांपडला. ८५ श्लोक. नेलें राजकुमारि सन्मुख तयां दोघां क्षणाभीतरीं, जेथें बैसलि होति राजतनया विस्तीर्णशा मंदिरीं; भाळीं एक हिरा विशाळ तिचिया भांगावरी गोंविला, खांदे लांब सुकेश कृष्ण पडले, त्यां-अप्रिं तो शोभला. ८६ दिंडी, तिच्या पायांशीं पडे मंजुळा ती, वामभागी मधुकरी उभी होती, तिच्या सन्मुख ती शशिकला उभेली, काय ऐका तयि इंदिरे ह्मणाली: -- ८७ श्लोक. "जुना काळ गेला तदा इंदिरे ! तीं दुजे रीति कार्ये इथे होत होतीं; तुला शब्द माझा सदा मान्य होता, विचारीत होतीस तूं येत जातां. ८८
