"माझी सावत्र आई बहोत छळायची. पिक्चरमध्ये दाखवतात ना, तशी! मला सात बहिणी. मी धरून आठ. धाकटा भाऊ आमी वरच्या तिघी एका आईच्या नि खालच्या पांच नि भाऊं या आईचा. सात वर्षे गुवाहाटीला होतो आम्ही. दोन साल पहेले लातूरला आलो. इकडं आल्यापासून तर फारच तरास करायची.... मग काय करावं ?......" .
तेजस सावळा रंग, गुबऱ्या गालात बुडालेले अपरे नाक. रुसव्यांची कायमची रेघ असलेले रेखीव ओठ. टपोऱ्या डोळ्यांत गुलाबी छटा. अशी ठेंगणी ठुसकी मीरा स्वत:ची कहाणी सांगत होती.
मीराने तिच्या झोपडीजवळ राहाणाऱ्या मुर्तुझा या मुस्लिम तरुणाशी सिद्धेश्वराच्या मंदिरात जाऊन माळा घालून लग्न लावले. तो मुळचा नांदेडचा. १२ वी नंतर टेक्निकल कोर्स शिकण्यासाठी लातूरला आला होता. तिथे या दोघांची ओळख झाली होती, असे तिने सुरुवातीस सांगितले होते.
"क्या कहूँ भाभी, मेरी सौतेली माँ मुझे इतना मारती थी और चार चार दिन भूखी रखती थी। मुर्तुझा देखता था। वो ही मुझे सबकी नजर चुकाकर खाने को देता था। मैं भी उसके पास जाती थी। बहोत प्यार करता था। मेरी सूरत उसे बहोत पसंद थी। शादी के बाद कितना मजेमें रहे हम। उसके दोस्त बहोत अच्छे थे पंधरा दिन कैसे गुजरे समझा भी नही. फिर क्या करें ?सौतेली माँ की नजर लग गयी। एक दिन कुछ बताये बिना मुर्तुझा भाग गया। मुझे अकेली छोड़ कर। ...."
"ताई मला ना हिंदी, बंगाली भाषाच आपल्या वाटतात हो. तीच भाष ओठात बसलीया." मीरा हे सांगत असतांना श्यामाच्या, आमच्या कार्यकर्तीच्या मनातलं कुतूहल जागं झालं. तिने प्रश्न टाकला.
"तोमार नाम की? तोमार बाबा नाम की?.शे की करो ? ..." आणि शामापेक्षाही सफाईदार बंगालीत उत्तरे मिळाली.
पहिल्या दिवशीच तिच्या मनाला ताण देण्यापेक्षा, दोन दिवस तिची
