पुणेरी पगडी कवि अज्ञातवासाचें 'माझें फूल' हुंगूनच ह्या 'पुणेरी पगडी'चा स्वीकार करावा. ही पगडि राहुं द्या डोक्यावरची अजून कुणि उडवुं नका हो तिला 'पुणेरी' म्हणून ! ॥ ध्रु० ॥ चाले न 'वकीली' पुण्यांत जरि राहुनी वर्तमानपत्रीं घेतां तनु वाहुनी बनलोंच पढारी पगडी मी घालुनी पण कुणी म्हणेना दे. भ. खरा मज चुकून ! 'गांधाळ" लोक ते खादीवेषामधें तव तें तयांचें मला मुळीं नावडे मम पगडीवरती सदा फोडुनी खडे आर्पिती मला ते खादी टोपी 'टिचून' ! निर्धार परंतू निश्चित माझा असे मी पेशवाइच्या खुणेस राखीत सें सामर्थ्य पगडिचें तम्हांस सांग कसें ? ती येइ फिरवितां येतां संकट कुठून ! आहेर कितीही तुम्ही मला अर्पिले ते जतन करूनी ठेविन मी चांगले नच पगढी टाकिन तुमच्या हेक्यामुळे मी मेल्यावरती जाळा तिज कुरतडून ! (१) भोजनभाऊंच्या साहित्यपाकशाळेतील पिठल्यांत अचानक सांपडलेला हा शब्दाचा गोळा ! (२) प्रतिभासाधनाच्या धुमश्चक्रींत धुळवड उडविणारा Bomb-shell. प्रकाशन – विहार - जाति ~ बालमुकुन्द - - ५१- -
