वाढि- मुद्रिकप् ( भूमिंफां-पैन्यानर)
वय साठ सरुनीं जरी गेर चूद्धतप् क्रिंक्रींजरव्हावावीतरग्णाची त’प् आढ्यता! वोळकैं ग्रुखार्चे वने कर्घघि तरी
लाबुनी यांत नकळीं ते करि चयाँ तो णंप्तरीं ! वोक्यास पांढन्यप् सदा ‘ कळप ' वोळितळो
क्रुळठुळीत केसांचां नळी वांकडा मांग पन्ळिढतळो ! वाढल्या मिशांना तशी चाट ट्रेडनी
माळांसमदिंलों‘रनो’र्नेबां‘पावडर’लीफामुनी! पोषाख घढळीभ्वे तये बदलतो किती गणतळी न लयाला कांहीं फिरग्यप्स तिघे हा कधीं !
चालतळी देंनळांमपें पुल्प्र्पो, कथा
॰
हा बगळा तेथें जाई सद्धेदूर्ने ना कदा ! घार्मीक ग्रंथ ते घरीं फ्डसि घूळित ‘ नाट’डें-मप्सिर्के-मप्ळा ’ वाचतो हंसत खेळत ! ळिमष्टाद्म गोड खाक्या रोज नक्नवै डोंहाळे त्याला होती जेंदिंसेळ्तेंर्तेह्रवै! सनदी घरांतुनि प्’केतळी गडी मग्णसँ
हा दोष कप्द्रुनळी त्यांना बोलतो मुखी ये जसें ! समजतो रवतऱ्ळा प्तिष्ठ आजोबा कुणी ‘ उपदेश-डोस ’ तरुणांना पाजतळो बळें हा मुनी !
