या पानाचे मुद्रितशोधन झालेले नाही
अथE एक सत्यकथा –काव्य केलें–आलें न परी कांहीं प्रेम केढी-जमॐ न परी कांहीं ! असा होउनिया जाय तो हताश ! आणि गेला सोडून मृत्युलोक ! पुढे एकहि कावळा या जगांत हाय ! पिंडाळ तयच्या शिवे न ! मित्र त्याचा जवळच दुःखिकष्टी बसे लाबुनिया हात कपाळासी ! काव्य तूझे मी करिन रे ! प्रसिद्ध तुझे देणे टाकीन देउनीया ! ११ असा दिधला आरम्यास धीर त्याने तरी पिंडाळा शिवेनाच काक ! सवे तिष्ठत राहले कैक वेळ काय कवीला पाहिजे ते कळे न ! तच दुसरा बोलळा मित्र त्याचा प्रेम तूफी-नेईन पूर्णतेला !' --असे वदतां पाहिलें जों समोर तोंच पिंड धावा काक एक ! & ! २०-१२-३७ कहाड.
