बाटलेल्याच मानल्या पाहिजेत. नाहीतर शिवसैनिकांशी गाठ आहे.
सगळी मैदाने लाल
हिरव्या खेळपट्ट्या उद्ध्वस्त करणे हा तर हिंदुत्वनिष्ठांचा आवडता छंद. खेळाची सगळी मेदाने हिरवी करणे हादेखील भारत सरकारच्या मुस्लिम अनुनयाच्या धोरणाचाच सज्जड पुरावा आहे. परंपरागत भारतीय धाटणीच्या आखाड्यात मल्लांच्या कुस्तीसाठी लालमातीच ठेवलेली असे. हुतूतू, खो खो, आट्यापाट्या, असल्या खेळांची मैदाने आखाड्यातील मातीप्रमाणे मुद्दाम लाल केलेली नसली तरी जेथल्या तेथल्या धरणीच्या रंगाची असायची. हिरवी कधी नाही. हिरवी मैदाने भारतीय परंपरेत बसतच नाहीत. खेळांची मैदाने हिरवी करण्याचे हे फॅड अलीकडचे. परदेशांत क्रिकेट, फुटबॉल यांची विस्तीर्ण मैदाने कुठे पिवळी, कुठे काळी अशीच ठेवली जात. यातून मुसलमानी हिरव्याचे प्रभुत्व न जुमानण्याचा शूर हिंदू वीरांचा निर्धार दिसून यायचा; पण आता मैदानावर कृत्रिम हिरवळी पसरण्याची टूम निघाली. हाडाचा सच्चा हिंदुत्वनिष्ठ, इस्लामी हिरव्याच्या या नव्या आक्रमणाला सडेतोड उत्तर दिल्याखेरीज राहणार नाही. ज्या शूर वीरांनी गरवारे स्टेडियमचे हारळी मैदान जाळले त्यांना कापडी मैदान उद्ध्वस्त करण्यात अडचण ती काय येणार?
सगळ्या जगभर पर्यावरणवादी निसर्गाचे प्रतीक म्हणून हिरव्या रंगाचा पुरस्कार करीत आहेत. हिरवे झेंडे चळवळीचे नाव बदलून टाकले पाहिजे, नाहीतर गाठ हिंदुत्ववाद्यांशी आहे हे त्यांनी विसरू नये!
बालकवी ठोंबऱ्यांची सगळी पुस्तके जाळून टाकली जातील. 'हिरवे हिरवे गार गालिचे' कसे खुशाल मुसलमानांच्या रंगाचे कौतुक करता? असला हिरवटपणा चालणार नाही. 'सृष्टीमातेने जणू हिरवा शालूच परिधान केला होता' असे लिहिणे हिंदू सृष्टीमातेवर टाकलेला मुसलमानी हात आहे. असे हात कलम केले जातील. 'अफाटची हिरवट वन भोवती' लिहिणारे 'बी' कवी बाद. 'तिलक गोजिरे गोंदवणांचे हिरव्या रंगाचे' असे खरडणारे गोविंदाग्रज! गो! गो! तांब्यांनी हिरव्या रंगाचे कौतुक काही थोडे केलेले नाही; पण त्यांना सर्व गुन्हे माफ; कारण त्यांच्या म्हाताऱ्या नवरदेवाच्या तक्रारीत ते म्हणतात, "उपवर मुलींनो कित्ता गिरवा! त्यजूनी फाकडा धटिंग हिरवा फटिंग जोगी पिकला भगवा! वरा..."
हिरवी शेती नको
शेतकऱ्यांनीही आता हिरव्या रंगाची पिके घेण्याचे सोडून दिले पाहिजे.
