आनंदच भेटे । तेणें सुखानंद संसारु चि आटे । भी हैं माझं तों न दिसे चि कोठे यो ।। ३ ।। मनीं मनासी ही नुरोनियां थार । हृदय भुवनीं होय याचा चि प्रसर । बुद्धी चाकाटलि राहे निरंतर । मुखी सुरवाचा चि होतसे आदर व ॥ ४ ॥ होते आपलीये घरीं वो निश्चळ । कोटें पाहों गेलें याचा निज खेळ ।। तेंचि पामुनि वृत्ति झालि वो वोढाळे । मन नाठवेचि लेंकरू ना वाळ वो ॥ ५ ।। एका एकिची पडियेला फासा । याचा नेणोनियां स्वभाव वो ऐमा । माझा मन ची हा नवलावो मानसा । निळा ह्मणे होता संचिताचा ठसा यो ॥ ६ ॥ | ॥ १५३४ । एकली एक दुजी होति ये सुदनीं । तब आयीकिली मुरली- ची ध्वनी ॥ गेलें धावोनियां पाहावया लोचनीं । तव गैलिये देहभाव विसरोनी ॥ १ ॥ इरि देखतांची मदनाचा पुतळा । गला जडोनियां बैसला तो डोळा ।। मनीं आठवे साजणी वेळोवेळा । नेल्या शोपुनी माझीया जीवनकळा वो ॥ २ ।। नव्हतें जवळ दुसरे बाई कोण्ही । नको जाऊ ऐसे सांगावया लागुनी ॥ नेईल जीवभाव सर्व हा हरूनी । मग पडस तूं थाचे चि व्यसनीं वो ॥ ३॥ ऐमि जोजावोनी बोले सखियाप्रती । येरि टकमका पाहोनि हां सती । ह्मणती जाणोनियां होमि कां नेणती । भाग्यें लाधलिसी धरुनी राहे चित्तीं वो ।। ४ ।। आजि तुझिया भाग्यासी नाहीं पार । झाला परिचय पाहीला सारंगधर । ज्यालागी शिणति हे योगि मुनेश्वर । तोचि तुझे हृदयींचा परात्पर वो ॥५॥ निळा ह्मणे आजि देवाभि ही देव । आळे पोटानि वैभवा वैभ चीच जोडली राणिव । देखिला यदुपति निजलावण्याची ठेव यो ॥ ६ ॥ | ॥ १५३५ ॥ होते लेउनियां तिचें अंजन । तेणे देखिलें वो निक्षे- पीचें धन ॥ होते वेदरायें ठेविलें जोडून । तेचि सांपडले आईते निधान वो ॥ १ ॥ जनी जनार्दन प्रयक्षाच होता । तोचि मुमावोनी कृष्ण झाला आतां ॥ मंडित चतुर्भुज वेणु वाजविता । मुगुट कुंडलें वो मालाचा मिर- विता वो ॥ २ ॥ प्रगट असोनियां न दिसेची कोणा । आड़ आलिया वो बुद्धचि कल्पना ॥ जाय हारपनि अविद्येच्या भावना । तेणेंचि न देखाति भतीं भगवाना वो ॥ ३ ॥ कैसा माया मोह भ्रम झाला गाढा । नेणें जाणिव ची धांचे पुढा पुढा । विधी निषेधाचा माझारी झगडा । तेणें अंतरला ने सांपडे मूढा वो ॥ ४ ॥ इंद्रिया विषयाची सदा लगबग । मातले
