( ३३८ ) कोणापासी ॥ मुख सुकलें वो तापली विशेषी । आंग कांपे तेणें झाली कासाविसी वो ॥ १ ॥ हृदयीं आठवे श्रीरंग सांवळा । मन चि गुंतले तया- पामि डोळा ॥ कोण अगिल वो तया याचि वेळा । द्यावया आलिंगन जीव उताळा वो ॥ २ ।। कोठे न गमे व नावडे आणिक । जीवी जीवा- माजी पडियले उक ॥ उघडे नयन वो लागली टकमक । कोण आणील तो इरील माझे दुःख वो ॥ ३ ॥ झाली अवस्था ते न कळे कोणासी । जात सांगों होईल हमें शिनार्म। होईल लाज वो कारण उपहासासी ॥ कांहीं चि न सुचे मी काय करू यासि व ।। ४ ।। कोण जिवलग वो येईल धावत । माझे जीवीचे अर्त उगविल निगुनी । नेदितां कळों कोण आणील श्रीपति। संग याचा माझt करील एकांती वो ॥ ५ ॥ ऐसि विरहानळे पीडियेली बाळा । हृदयीं आठवते हार वेळोवेळा ॥ जाणोनि अंतरी तो कृपेचा कोंबली । येऊन निवविळे तिये ह्मणे निळा वो ॥ ६ ॥ ॥ १५३२ ॥ येऊनि जाऊने करी गौळणचे कोड । पुरवुनि सकळ ही अंतरीची चाड । नेदि मेम याचे खंडों कर वाड । ऐसा कृपाळू हा मुखाचा सुरवाड वो ।। १ ।। धन्य भाग्याच्या या जन्मल्या संसारीं । ज्याचे ध्यानीं मनीं निस काळ हरी ॥ करितां काम काज दृष्टी याचि वरी । बोलतां चायनां नेवितां निरंतर वो ॥ २ ॥ याचा विकिला ऐसा रावे साच्या घरीं । पडिलें काम काज तेहि आपण करी ॥ नवचे पळभरी या सांडनियां दुरी । याचा नलजेचि झणवितां कामारी वो ॥ ३ ॥ याचा येवजाव सामुरे माहेर । झाला आपण चि लेणे अळंकार ॥ अवधे धन वित्त गोत परिचार । झाला नाम रूप दीर भावे चर वो ॥ ४ ॥ नेदी उरों या आणिक दुसरे । बिण आपणा व सोयरे धागरे । गाई झैशी पशू पोटिची लेकरें । झाला घर दार त्याचे एकसरे वो ॥ ५ ॥ स्वाती जेवीती ते भोग सकळ ही । झाला अपणच संचरोनि देहीं । नेदि आप- पर ऐसे दिसों कांहीं । निळा ह्मणे ऐसी ऐक्याचि नवाई वो ॥ ६ ॥ | ॥ १६३३ ॥ सये आनंदाचा अवचिता आला पूर ! याचे मुरलीचा उठतां चि गजर ।। मि मज नाठवे चि कैचें घर दार । ठेलें तटस्थ चि राहिले शीर वो ॥ १ ॥ ऐसें मोहन नाटक येणें केलें। जीव वैन्य वो हरुनियां नेलें । एकलें एकवटच करुन ठेविलें । नाठवे सामुरें ना माहेर ऐसें झालें वो ॥ २ ॥ याचा नवलाचो हाचि एक वाटे । जीवीं जीव नुरे
