( २१४ ) संतसंगै निज शांती वादे । साधन हृदय अखंडित ॥ २॥ संतसंगै इरिचीं भक्ति । संतसंगें ज्ञान विरक्ति ।। संतसंगें भुक्ति मुक्ति । साधका वरिती अनायासें ॥ ३ ॥ निळा ह्मणे साधुसंग । महाभाग्याचे हे भाग्य । सेविती ते स्वरूप चांग । पावती आत्मया श्रीहरिचें ॥ ४ ॥ | ॥ ९३९ ॥ ब्रह्म मंपत्ती घरी तया । आवडे जय संतसंग ॥ १ ॥ त्रिकालज्ञानी होय तो नर । आत्म साक्षात्कार भोग प्राप्ती ॥२॥ शांती दया क्षमा सिद्धी । बोलतां समाधी चालतां ॥ ३ ॥ निळा कोणे एवढा लाभ । जोडे या स्वयंभ भाग्यवंता ।। ४ ।। | ॥ ९४० ।। अढळ वैराग्य प्रगटे अंगीं । वसतां संग संताचिया ॥ १ ॥ दिव्य भोगीं विटे मन । मृत्तिकेसमान सोने रुपें ॥ २॥ परमामृतीं नाहीं चाड । अप्सरा दुवाड वाटत या ।। ३ ।। निळा ह्मणे इह लोकींचे । भोग ते साचे वमनापार ॥ ४ ॥ । ॥ ९४१ ॥ सद्रुकृपा वोळली तया । जे पंदरिया अनुसरले ॥ १॥ भक्ति ज्ञान वैराग्यशिळ । शती अदळ निर्वैरता ॥ २ ॥ भूतदया मानसीं वसे । मातले प्रेमरसे गर्जती ॥ ३ ॥ निळा ह्मणे हृदयीं ध्यान । मुखीं नामचिंतन अहानिशी ।। ४ ।। ॥ ९४२ ।। कृपा केली संतजनीं । लाविलों भजन श्रीहरिच्या ॥ १ ॥ नाही तरी जातों वायां । लक्ष भोगावया चौन्यायसी ॥ २ ॥ आणिका साधन गुंता चि पडता । अभिमान वाढता नित्य नवा ।। ३ । निला ह्मणे धांवों केलें । सुपंथें लाविलें नीट वाटे ॥ ४ ॥ ॥ ९४३ ॥ बरे झालें शरण गेलों । संत लाविलों निज सोई॥ १ ॥ म्हणती पंढरपुरींचा हाः । करी बोभाट हरिनामें ॥ २ ॥ येईल तो घरा- वरी । धरील श्रीहरी हृदयेसीं ॥ ३ ॥ निळा म्हणे एके चि खेपे । खंडती पार्षे सकळही ॥ ४ ॥ | ॥ ९४४ ।। ऐमा संतांचा उपकार । काय मी पामर आठवू ॥ १ ॥ करूनियां अनुमोदन । दिधलें वचन अभयाचें ॥ २ ।। ह्मणती करीं नाम- पाठ । न करी खटपट याविण ॥ ३॥ निळा मणे कृपावंत । करील सनाथ श्रीहरी ॥ ४ ॥
