श्रीब्रह्मचैतन्य महाराजांची प्रवचने/३० नोव्हेंबर

३० नोव्हेंबर

लोभाच्या चित्तीं धन । तैसें राखावें अनुसंधान ॥

<poem>

मंगलांत मंगल, शुद्धांत शुद्ध जाण । एक परमात्म्याचें अनुसंधान ॥

हें बीज लावले ज्यांनी । धन्य धन्य झाले जनीं ॥

अचूक प्रयत्‍न तोच जाण । ज्या प्रयत्नांत न चुकतें अनुसंधान ॥

सत्य करावें भगवंताचे अनुसंधान । जेणें दूर होईल मीपण ॥

'मी माझे' म्हणून सर्व काही करीत जावें । परि भगवंतापासून चित्त दूर न करावें ॥

मारुतिरायाचे घ्यावे दर्शन । त्याच्याच कृपेने राखावे अनुसंधान ॥

लोभ्याच्या चित्तीं धन । तैसे राखावे अनुसंधान ॥

दूर गेला प्राणी । परत येण्याची वेळ ठेवी मनीं ।

तैसे राहणे आहे जगांत । मी परमात्म्याचा होण्याचा ठेवावा हेत ॥

म्हणून न सोडावे अनुसंधान । कशापेक्षांही जास्ती करावें जतन ॥

कोणाचेंच न दुखवावें अंतःकरण । व्यवहार करीत असावा जतन ।

व्यवहारांतील मानअपमान । हे टाकावे गिळून ॥

अखंड राखावें रामाचें अनुसंधान । जेणें सदाचरणाकडे लागेल वळण ॥

माझें नातेगोतें राम । हा भाव ठेवून जावें रामास शरण ॥

हें ऐका माझें वचन । मनानें व्हावे रामार्पण ॥

अनन्य व्हावें भगवंती । जो कृपेची साक्षात् मूर्ती ॥

आपले कर्तेपण टाकावें । म्हणजे शरण जातां येते ॥

ज्याने धरलें भगवंताचे पाय । तोच त्याला झाला उपाय ॥

मी आता झालों रामाचा । त्याला अर्पावी सर्व चिंता ॥

मी ज्याचा झालो त्याला माझी काळजी । हा ठेवावा भाव चित्तीं ॥

माझे हित तो जाणे । हें जाणून स्वस्थचि राहणें ॥

विषयवासना सुटण्यास उपाय जाण । आपण जावें रामास शरण ॥

जें जें करणें आपलें हाती । तें करून न झाली शांति । आतां शरण जावें रघुपति ॥

जावें रघुनाथास शरण । तोच दुःख करील निवारण ॥

एक राम माझा धनी । त्याहून दुजें आपले न आणी मनीं ॥

अभिमानरहित जावें रामाला शरण । त्यानेंच राम होईल आपला जाण ॥

आतां जगांत माझे नाही कोणी । एका प्रभु रामावांचुनी ॥

निर्धार ठेवा मनीं । शरण जावें राघवचरणीं ॥

जें जें केले आजवर आपण । तें तें करावें रामास अर्पण ॥

जें जें होते तें राम करी । ते स्वभावें होय हितकारी ।

म्हणून जी स्थिति रामाने दिली । ती मानावी आपण भली ॥

गंगेच्या प्रवाहांत पडले । गंगा नेईल तिकडे गेले ॥

गंगा जाते योग्य ठिकाणी । याचे जाणे सहजासहजी ॥

तैसे असावे भगवंताचे स्मरणात । राम ठेवील त्यांत मानावें हित ॥

सर्व जगत् ज्यानें जाणले मिथ्या । हे जाणून शरण जावे रघुनाथा ॥

कारण परमात्म्याला जाणे शरण । याहून दुजा मार्ग न उरला जाण ॥

धन्य तो व्यावहारिक जाण । जेणे केलें रामास स्वतःला अर्पण ॥

हे साहित्य भारतात तयार झालेले असून ते आता प्रताधिकार मुक्त झाले आहे. भारतीय प्रताधिकार कायदा १९५७ नुसार भारतीय साहित्यिकाच्या मृत्युनंतर ६० वर्षांनी त्याचे साहित्य प्रताधिकारमुक्त होते. त्यानुसार १ जानेवारी १९५६ पूर्वीचे अशा लेखकांचे सर्व साहित्य प्रताधिकारमुक्त होते.